Έφυγε η Μυρτώ μου

[geotron]

Χωρις να σε γνωριζω ειμαι σιγουρος οτι η σκυλιτσα σου ηταν πολυ τυχερη που ειχε εσενα και την οικογενεια σου για δικη της οικογενεια. Η απωλεια ειναι μεγαλη. Το ξερω απο τοτε που ο για δεκαεξι συναπτα ετη τετραποδος φιλος μου με αποχαιρετησε.
Για μενα εκανες το σωστο. Την βοηθησες να ξεκουραστει αλλα και εσας βοηθησες για να εχετε τις καλυτερες εικονες απο αυτην. Αυτη ειναι η ζωη φιλε μου. Να ειστε καλα και να την μελετατε, να την σκεφτεστε. Ισως αντι για χαδια, αυτο να θελει τωρα....

Στάλθηκε από το SM-T819 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[panos_auk]

Φιλε Πανο σε καταλαβαινω απολυτα γιατι πριν 3 χρονια αναγκαστηκα να κανω το ιδιο κι εγω σε ενα θηλυκο γερμανικο ποιμενικο που ειχα.
Ειχαμε κι αλλα σκυλια οικογενειακως απο χρονια αλλα αυτο ηταν το πρωτο σκυλι που δεθηκα τοσο πολυ. Την Ιρμα την βρηκα στη μοναδα που υπηρετουσα στην Αεροπορια. Την εβλεπα να τριγυρναει στο στρατοπεδο μακρια απο τα αλλα σκυλια που υπηρχαν εκει (αργοτερα καταλαβα οτι δεν τα πηγαινε καλα με τα αλλα σκυλια και ηταν πολυ επιθετικη ιδιαιτερα με τα θηλυκα αλλα καποιες φορες και με αρσενικα!Δεν μασαγε τιποτα παντως αυτο το σκυλι...και θηλυκη αρκουδα να εβλεπε εκανε επιθεση αμεσωςΔεν την αφηνα φυσικα να αρπαχτει). Οταν ειχα μαγειρια (και ειχε κατι σε κρεας) της πηγαινα φαγητο κι ετρωγε. Ηταν πολυ ομορφο λυκοσκυλο και παντα αναρωτιομουν πως κατεληξε "αδεσποτο" εκει μεσα και ηθελα να την παρω σπιτι.
Σιγα σιγα την εβλεπα να αδυνατιζει και να μην ειναι πολυ καλα και μια μερα τη βρηκα ξαπλα κατω, εντελως αδυναμη και παραιτημενη. Δεν σηκωνονταν για κανενα λογο, ουτε για να φαει κοτοπουλο που της πηγα. Την αλλη μερα ειχα εξοδο και ειπα οτι αν ζει μεχρι αυριο θα την παρω απο'δω μπας και τη σωσω. Το πρωι ηταν ξαπλωμενη ακομα στο ιδιο σημειο, ευτυχως ζωντανη. Αφου πηρα το εξοδοχαρτο λοιπον, γυρναω στο σημειο και της λεω "σηκω, σημερα φευγουμε απο΄δω" και παιδια ενω δεν σηκωνονταν με τιποτα απο την προηγουμενη μερα και χωρις ουτε να την πιασω ουτε να την τραβηξω, σηκωνεται κι αρχιζει να με ακολουθει τρεκλιζοντας...
Παμε στο αυτοκινητο, ανοιγω το πορτ μπαγκαζ, βαζω το χερι μου μεσα και χτυπαω τα δακτυλα μου και χωρις να πω ή να κανω τιποτα αλλο το σκυλι στα μαυρα του τα χαλια πηδαει και μπαινει μεσα. Κλεινω το πορτ μπαγκαζ γρηγορα για να μη με δουν και δρομο!Δεν ηξερα μηπως ηταν και του στρατοπεδου και φοβομουν αλλα ετσι οπως ηταν το σκυλι δεν το αφηνα οποιου κι αν ηταν. Τελικα δεν ηταν κανενως.
Την πηγα σε κτηνιατρο, εγινε απλα μια αποπαρασιτωση και τα εμβολια του, το σκυλι δεν ειχε τιποτα και συντομα ηταν υγιεστατο!Ο κτηνιατρος ειπε οτι μαλλον ειχε χαθει (ή παρατηθει) απο σπιτι και ηταν ψυχολογικο το προβλημα του...
Αυτη ηταν η αρχη...ακολουθησαν πολλες βολτες στο βουνο, στη θαλασσα που "δαγκωνε" τα κυματα (ισως δεν ηξερε τι ηταν, δεν ειχε ξαναδει κι εκανε επιθεση)για 5 χρονια περιπου που την ειχα, μπανια-χτενισματα (πονεμενη ιστορια-πολλη τριχα!!) κλπ κλπ καθως κι ενα χειρουργειο επειδη λογω ψευδοκυησης ειχε βγαλει ογκους στα στηθη της απο κατω και εγινε επεμβαση αφαιρεσης αυτων και στειρωσης για να μην το ξαναπαθει. Δυστυχως ομως δεν εφυγε εντελως το προβλημα και γυρω στα 4 χρονια μετα την επεμβαση εμφανιστηκαν ξανα ογκοι οι οποιοι μεχρι να τους δω εγω ειχαν κανει μετασταση στους πνευμονες.
Δεν γινοταν τιποτα πλεον και ο γιατρος συστησε να την αφησουμε τοσο οσο η ζωη της ειναι αξιοπρεπης και καποια στιγμη να γινει ευθανασια.
Ετσι κι εγινε λοιπον. Απλα επειδη οπως το περιγραφεις κι εσυ, ετσι κι εγω δεν μπορουσα να παρω την αποφαση, η κατασταση τραβηξε ισως λιγο παραπανω και ισως την ταλαιπωρησα λιγο παραπανω απ'οσο επρεπε.
Ενιωθα και σκεφτομουν ακριβως οπως κι εσυ, για μενα ηταν ενας φιλος. Δεν μπορουσα με τιποτα να της αφαιρεσω τη ζωη, που της ειχα σωσει 2 φορες λιγα χρονια πριν...και ηταν παντα τοσο ευγνωμων...με κοιταζε στα ματια και μου εγλυφε τα χερια παντα!Εδειχνε την ευγνωμοσυνη της σε μενα, το εβλεπαν ολοι. Ηταν γλυκια με ολους αλλα με μενα ηταν αλλο πραμα. Ανανγωριζε το σκυλι...Δεν της μιλαγα καν καποιες φορες, της εδειχνα μονο κι εκεινη υπακουε.Φοβερο σκυλι.
Απλα καποια στιγμη η κατασταση της ηταν τραγικη, περπατουσε με μεγαλη δυσκολια, ειχε πληγες ανοιχτες στα σημεια των ογκων (τα οποια απολυμανα καθημερινα και εκλεινα με γαζες και επιδεσμους) και δεν αξιζε να την κρατω εγω στη ζωη εγωιστικα, για να μην πονεσω, ενω εκεινη υπεφερε...
Ηρθε λοιπον κι εκεινη η μερα που ηρθε ο γιατρος και της εκανε την ενεση...
Απιστευτα συναισθηματα, δεν το εχω ξεπερασει απο τοτε. Περναω απο το σημειο που την εθαψα διπλα στο σπιτι μου και εχω ενα βαρος παντα.
Εκεινη τη μερα αποχαιρετησα ενα φιλο...
Αλλα ετσι ειναι η ζωη φιλε και ηταν αναγκαιο...
Να κρατησεις τις καλες στιγμες και να εισαι περηφανος που της εδωσες μια καλη ζωη γιατι δεν το κανουν ολοι αυτο...

[Undertaker]

Σας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας. Πραγματικά είναι πολύ παρήγορα. Δε πίστευα ότι θα το περνούσα τόσο άσχημα αυτό. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι τόσο έντονα, τόσο δυνατά που δε θυμάμαι να τα ένιωσα άλλη φορά. Είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ το γεγονός ότι δε θα την ξαναδώ ποτέ. Οι ενοχές υπάρχουν ακόμα μέσα μου και ένα επιπλέον λόγος ήταν ότι δεν ήμουν εκεί για να την αποχαιρετήσω. Έμαθα από τους δικούς μου που την πήγαν στον κτηνίατρο ότι εκείνος είπε πως η Μυρτούλα μου ταλαιπωρούνταν πολύ, είχε πρόβλημα στην καρδιά, στο κυκλοφοριακό και σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Ήδη άρχισε να καταβάλλεται σωματικά και η ζωή είχε γίνει δύσκολη για εκείνη. Αργόσβηνε και σύντομα αλλά με χειροτερο τρόπο θα έφευγε μόνη της. Τουλάχιστον τώρα έφυγε ανώδυνα, με αξιοπρέπεια και με τους ανθρώπους που τόσο την αγαπούσαν και τους αγαπούσε, δίπλα της και αυτό είναι κάτι που με παρηγορεί. Δε θα την ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια και να ζήσω, θα θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα που την έφερα στο σπίτι και στεκόταν πάνω στην παλάμη μου. Σας ευχαριστώ.

[imichal]

Φιλε σε καταλαβαινω απολυτα......Τρεμω και μονο με την ιδεα ότι κάποια στιγμή ίσως να αναγκαστώ να κάνω κάτι παρόμοιο σε ένα απο τα 3 δικά μου.....
Νομιζω όμως ότι έκανες το σωστο.......