Τσιπούρες και λαβράκια!! Σκέψεις για Μεσογειακό.

[NPS]

Πολύ ωραία η συζήτηση αυτή, που αναθερμάνατε με τα τελευταία ποστ.

Σε όσα αναφέρθηκαν έχω να εκφράσω αρκετά ερωτήματα και ίσως κάποιες διαφωνίες. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Ξεκινάω, σχολιάζοντας κάποια σημεία, της αρχικής τοποθέτησης του θέματος, από το Φίλο Σταύρο.
Σίγουρα το Μεσογειακό ενυδρείο, βρίσκεται σε μία διαρκή εξέλιξη και πολλά είναι αυτά, που δεν γνωρίζουμε, για την επιτυχή διατήρηση, ενός τέτοιου συστήματος. Ο σκοπός μας είναι να προσομοιάσουμε κάποιο τμήμα Μεσογειακού βυθού, σε ένα κλειστό σύστημα. Σαν κλειστό σύστημα δεν θα μπορούσε ποτέ να αναπαραστήσει 100% τη ζωή του βυθού, ανεχόμενο αρκετές υποχωρήσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα αυτά τα συστήματα.
Αυτό σημαίνει, ότι δεν είναι απαραίτητο να βρισκόμαστε με ένα θερμόμετρο στο χέρι, αφού οι πληροφορίες των όσων ασχολούνται με το Μεσογειακό ενυδρείο (κυρίως Ιταλοί), έχουν καταδείξει, ότι οι οργανισμοί αυτοί, επιβιώνουν πολύ καλά σε σταθερές θερμοκρασίες, οι οποίες μπορεί και να ξεπεράσουν τους 26 βαθμούς, για τα ασπόνδυλα και να αγγίζουν τους 28+ για τα ψάρια.
Στην αναφορά, της ανάπτυξης του γόνου δεν αναφέρεται το είδος διατροφής, που δέχονται τα ψαράκια αυτά, όπως και την ημερήσια ποσότητα.
Θα μπορούσε κάποιο αντίστοιχος διατροφικός τρόπος να είναι ανεκτός σε ένα κλειστό σύστημα???
Δεν έχει επίσης αναφερθεί, ο ρυθμός ανανέωσης του νερού στα ενυδρεία ανάπτυξης. Αν το νερό αντικαθίσταται σε ποσοστό 90% ημερησίως, για να μην πω μετά από κάθε τάισμα, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για κλειστά συστήματα.
Ο ιχθυολόγος της παρέας μπορεί να τοποθετηθεί.

Όσον αφορά τις απαντήσεις του Φίλου Spycan2, θέλω να παρατηρήσω, ότι ο βράχος απογυμνώθηκε, πιθανά, από την μικροάλγη και την μακροάλγη (αν υπήρχε), όπως προαναφέρθηκε, τόσο από τους αλγοβόρους ή παμφάγους (omnivorous) οργανισμούς ή τις συνθήκες κακού φωτισμού. Σε καμία όμως περίπτωση δεν απαλλάχθηκε από τον μικρόκοσμο και γενικά την μικροπανίδα του, όσο και από την αναερόβια μικροπανίδα του πυρήνα του, εκτός βέβαια αν οι συνθήκες διατήρησής του ήταν ασυμβίβαστες με τη ζωή.
Σε ένα κλειστό φυσικό σύστημα, οι οργανισμοί, που επιλέγονται, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και πάντα φροντίζουμε για την σωστή ισορροπία. Έτσι η παρουσία γαρίδων, ερημιτών, αχινών κλπ είναι ευπρόσδεκτη αρκεί να υπάρχει επάρκεια τροφής, που να καλύπτει τις διατροφικές τους ανάγκες.
Με την ευκαιρία να αναφέρω, ότι στο κλειστό φυσικό σύστημα τροπικού υφάλου, που διατηρώ, ζουν περισσότερο από πέντε χρόνια Μεσογειακοί οργανισμοί, όπως αχινοί, ερημίτες, αστερίες (Σέρπανς-οφίουροι), ολοθούρια, σκουλήκια ασβεστιακού σωλήνα και ανεμώνες, όπως και ψάρια. Γαρίδες έχω διατηρήσει αρκετούς μήνες, αλλά είμαι σίγουρος ότι η εξαφάνισή τους οφείλεται στους φυσικούς εχθρούς τους, που υπάρχουν στο ενυδρείο μου.
Από τις γενικές γνώσεις, που διαθέτω, γνωρίζω, ότι τα καβούρια δεν είναι όλα σαρκοφάγα, αλλά υπάρχουν και αλγοβόρα και παμφάγα. Για παράδειγμα ο βασιλικός κάβουρας, με τις τεράστιες δυνατές δαγκάνες του, σπάει όστρακα και τρέφεται με τη σάρκα των θυμάτων του. Από την άλλη, όμως, η άκακη καβουρομάνα, με τις ατροφικές της δαγκάνες, κλαδεύει την συνεχώς την μικροάλγη και τρέφεται αποκλειστικά με αυτή και τους μικροοργανισμούς, που ζουν ανάμεσά της.
Οι περισσότεροι ερημίτες, είναι παμφάγοι, αλλά κυρίως αλγοφάγοι, τρεφόμενοι με μικροάλγη και οργανικά υπολείμματα.

Δεν συνεχίζω για να μην γίνω κουραστικός. Με την πρώτη ευκαιρία θα καταθέσω φωτογραφικό υλικό, τόσο προσωπικών εμπειριών , όσο και άλλων Φίλων.