Τα ξεχωριστά Dwarf Puffers (Carinotetraodon Travancoricus)

[nazgul]

Βλέποντας τον τελευταίο καιρό αρκετά άτομα να θέλουν να ασχοληθούν με τα συγκεκριμένα συμπαθέστατα ψαράκια, ρωτώντας με για πληροφορίες, θεώρησα ότι ένα εκτεταμένο κείμενο, θα βοηθήσει τόσο τους υποψήφιους ιδιοκτήτες τους, όσο και τα ίδια τα ψάρια.

Συγκέντρωσα, λοιπόν, πληροφορίες από πάρα πολλές πηγές και σε συνδυασμό με ατελείωτη παρατήρηση, παρουσιάζω το παρακάτω κείμενο.

Κάθε παρατήρηση, προσθήκη, διόρθωση, είναι βεβαίως ευπρόσδεκτη.

Καλό διάβασμα.

Carinotetraodon Travancoricus

(Dwarf Puffer)

Βασίλειο: Animalia
Συνομοταξία: Chordata
Υποσυνομοταξία: Vertebrata
Ομοταξία: Osteichthyes
Τάξη: Tetraodontiformes
Οικογένεια: Tetraodontidae
Γένος: Carinotetraodon
Είδος: Carinotetraodon Travancoricus
Κοινές ονομασίες: Dwarf Puffer, Pygmy Puffer,
Malabar Puffer, Pea Puffer, Indian Puffer

Καταγωγή:

Πήραν την ονομασία τους από το παλαιό υπό Μαχαραγιά διοικούμενο πριγκιπάτο με τίτλο “Travancore”, όπου σήμερα βρίσκεται η πολιτεία Kerala. Μια περιοχή στη δυτική ακτή της νότιας Ινδίας, που εκτείνεται από την δυτική οροσειρά Ghats (ή οροσειρά Sahyadri) έως το Αραβικό πέλαγος, στην ακτογραμμή με την ονομασία Malabar.




Σπίτι τους είναι ο τρίτος μεγαλύτερος ποταμός της Νότιας Ινδίας, ο ποταμός Pamba (ή Pampa), όπου ζούνε σε σημεία με χαμηλή ροή και πυκνή υδρόβια βλάστηση. Αποτελούμενος από ένα σύμπλεγμα δέκα παραπόταμων, με συνολικό μήκος 176 χιλιόμετρων, ρέει από την οροσειρά Sahyadri και εκβάλει με φορά προς τα δυτικά, στη μεγαλύτερη λίμνη της Kerala, Vembanad, όπου έχουν βρεθεί να ζουν και εκεί.

Σε αντίθεση με πολλά συγγενικά τους είδη, τα Dwarf Puffers, λοιπόν, ζουν σε καθαρά γλυκά νερά.

Χαρακτηριστικά:

Το Carinotetraodon Travancoricus θεωρείται το μικρότερο είδος Puffer, με τα ενήλικα να μην ξεπερνούν το μέγεθος των 2.5 εκατοστών. Το σώμα τους έχει μπεζ/γκρι χρώμα και είναι γεμάτο με σκουρόχρωμες ακαθόριστου σχήματος κηλίδες, το χρώμα των οποίων μπορεί να αλλάξει, ανάλογα με τη διάθεσή τους. Κανένα ψάρι δεν έχει τις ίδιες ακριβώς κηλίδες, αλλά ούτε και στο ίδιο σημείο. Αποτελούν για αυτά ένα είδος “δακτυλικού αποτυπώματος”, κάνοντας το κάθε ένα ξεχωριστό.

Έχουν μεγάλα μαύρα μάτια, όπου παίρνουν μπλε απόχρωση, αν βρεθούν κάτω από φως. Το χαρακτηριστικό είναι ότι μπορούν να τα κινούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, βλέποντας ταυτόχρονα σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Επίσης, είναι από τα λίγα ψάρια που μπορούν να τα ανοιγοκλείσουν.

Ως μέλος της μεγάλης οικογένειας των Puffers, βέβαια, φέρουν τη μοναδική αμυντική ικανότητα να “φουσκώνουν” όταν βρίσκονται σε κίνδυνο, ώστε να φαίνονται μεγαλύτερα, κάνοντας τον υποψήφιο δολοφόνο τους να σκεφτεί καλύτερα αν θέλει να το βάλει στο στομάχι του. Αν και ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι είδαν τα Dwarf Puffers να φουσκώνουν στο ενυδρείο, σε αντίθεση με τους συγγενείς τους που είναι πιο σύνηθες το φαινόμενο, είναι γεγονός ότι όντως το κάνουν. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν είναι ένα παιχνίδι που μπορούμε να προκαλέσουμε για να γελάσουμε. Αποτελεί εξαιρετικά αγχωτική διαδικασία για τα ψάρια, που κρύβει σοβαρούς κινδύνους για την μετέπειτα ζωή τους στο ενυδρείο, καθιστώντας τα επιρρεπή σε ασθένειες.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό, είναι ότι μπορούν να “γείρουν” την ουρά τους, γεγονός που έχει πολλές ερμηνείες. Μην σας παραξενέψει αυτή η συμπεριφορά κατά την περίοδο προσαρμογής σε νέο ενυδρείο, όταν περιφέρονται στο νέο χώρο με γειρτή την ουρά. Συνηθίζουν να το κάνουν όταν νοιώθουν ανασφάλεια ή όταν βρίσκονται σε άμυνα. Με τον καιρό, όταν πλέον συνηθίσουν το περιβάλλον τους, η γειρτή ουρά θα περιορίζεται όταν εξετάζουν μεθοδικά και υπομονετικά κάτι γεμάτα περιέργεια, όταν νυστάζουν ή όταν απλά κινούνται χρησιμοποιώντας το ως πηδάλιο, με την μοναδική και γεμάτη χάρη κίνηση, που δίνει την αίσθηση ότι αιωρούνται. Αποτελεί, επίσης, ένδειξη αρρώστιας ή αδιαθεσίας, οπότε σε συνδυασμό με την έλλειψη όρεξης για φαγητό ή κάποιο εξωτερικό σημάδι, απαιτεί την προσοχή μας.

Πρόκειται για πανέξυπνα χαριτωμένα πλάσματα, που δεν θα αργήσουν να συμπεριφέρονται ως πραγματικά κατοικίδια και όχι ως απλά ψάρια ενυδρείου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γνωρίζουν τον ιδιοκτήτη τους και μόλις τον δουν, έρχονται χαρούμενα στο μπροστινό τζάμι του ενυδρείου για να χαιρετήσουν. Στη συνέχεια, δεν θα αργήσουν να “παρακαλέσουν” για φαγητό σαν κουτάβια, κολλώντας στην κυριολεξία τα πρόσωπα τους στο τζάμι, κοιτώντας με αυτά τα πελώρια μάτια και πηγαίνοντας πάνω-κάτω για να τραβήξουν την προσοχή, στην περιοχή που συνήθως ταΐζουμε. Δεν αμφέβαλα ποτέ ότι ξέρουν ακριβώς τι θα φάνε, ανάλογα με τι κρατάω στα χέρια μου, πλησιάζοντας για να τα ταΐσω.

Όπως όλα τα είδη Puffers, εκτός από την εξυπνάδα τους, ξεχωρίζουν και για την περιέργειά τους για οτιδήποτε γίνεται γύρω τους, είτε τα αφορά, είτε όχι. Όταν πια προσαρμοστούν στο νέο τους σπίτι και νοιώσουν ασφαλή, θα θέλουν να μάθουν τι είναι οτιδήποτε μπαίνει στο ενυδρείο, μελετώντας σχολαστικά και σε πολύ κοντινή απόσταση ότι και να βάλετε. Από κάποια λαβίδα ή ψαλίδι για την περιποίηση των φυτών, τα χέρια σας, μέχρι και τη σκούπα βυθού. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή για να αποφύγετε κάποιο ατύχημα.

Η περιέργειά τους, όμως, δεν περιορίζεται μόνο εντός ενυδρείου, αλλά και εκτός. Μην σας παραξενέψει αν κάποια στιγμή αντί να τα να τα παρατηρείτε εσείς, αντιληφθείτε ότι παρατηρούν εκείνα την κάθε σας κίνηση στο δωμάτιο. Δεν θα είναι η εντύπωσή σας. Απλά θέλουν να τα ξέρουν όλα!

Διατήρηση στο ενυδρείο:

Συγκάτοικοι ή καλύτερα όχι;

Αν και από τα πιο φιλήσυχα είδη Puffers, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα είδη της οικογένειας, πρόκειται για ψάρια με έντονη επιθετική φύση προς τα άλλα είδη. Σε καμία περίπτωση δεν συστήνεται ως κάτοικος σε κοινωνικό ενυδρείο, γιατί η συνήθειά του να τσιμπάει τα πτερύγια άλλων ψαριών, αργά ή γρήγορα θα σας οδηγήσει σε απόγνωση. Ψάρια αργά και με πολύχρωμες μεγάλες ουρές, δεν θα αργήσουν να δεχτούν επίθεση. Μην σας φανεί παράξενο, αν ο πολύ θαρραλέος χαρακτήρας τους, τα οδηγήσει να επιτεθούν ακόμα και σε ένα ενήλικο μονομάχο. Δεν είναι τυχαίο ότι συνηθίζω να λέω ότι αυτά τα μικρά “τερατάκια”, νομίζουν ότι είναι καρχαρίες. Από την άλλη, το μικρό μέγεθός τους, πιθανό να τα οδηγήσει ως λεία στο στόμα κάποιου μεγαλύτερου λαίμαργου ψαριού, όπως είναι οι κιχλίδες.

Ένας συνδυασμός που έχει αποδώσει σε πολλούς οπαδούς του χόμπι, είναι η συγκατοίκηση με γαρίδες Amano (Cardina Japonica). Το μέγεθός τους, σε σύγκριση με τις επίσης σκληροτράχηλες και ανθεκτικές Red Cherries, απέτρεψε σε πολλές περιπτώσεις να μην βρουν κατάληξη στο στομάχι των μικροσκοπικών θηρευτών. Επίσης, όμως, είναι πολύ παρακινδυνευμένο. Ακόμα και αν οι γαρίδες βρίσκονται στο ενυδρείο πριν από τα Puffers, ακόμα και αν δεν υπάρξει κάποια επίθεση τις πρώτες ημέρες, ακόμα και αν συμβιώνουν ειρηνικά για χρόνια, το ζήτημα είναι να μην γίνει η αρχή και κάποιο ψάρι θελήσει να “δοκιμάσει” κάποια γαρίδα, έστω από περιέργεια, έστω και αν είναι πάντα καλοταϊσμένο. Σε τέτοια περίπτωση, θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας όλες οι γαρίδες από το ενυδρείο.

Ένας άλλος συνδυασμός που έχει λειτουργήσει σε πολλούς κατόχους Dwarf Puffers, είναι αυτός με διάφορα είδη της οικογένειας των Otocinclus. Λόγω, όμως, των εντελώς διαφορετικών κόσμων στους οποίους ζουν τα δύο είδη στη φύση, με προέκταση στις παραμέτρους νερού που απαιτούν για τη σωστή διαβίωσή τους, θα ήταν καλύτερα να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της συγκατοίκησης.

Η άποψή μου είναι ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να έχουμε ευτυχισμένα Puffers, είναι να τους δώσουμε ένα ενυδρείου χωρίς άλλα ψάρια, ώστε να νοιώθουν ασφαλή, να είναι ενεργητικά και να ξεδιπλώσουν όλο το φάσμα των όμορφων συμπεριφορών τους. Αν τους δώσουμε το χώρο που τους αξίζει, δεν θα απογοητεύσουν κανέναν.

Συμπεριφορά μεταξύ τους:

Πέρα, όμως, από τη συμπεριφορά τους προς τα άλλα είδη, πολύ πιο έντονη είναι η τάση τους για κυριαρχία και η επιθετικότητα προς τα ψάρια του ίδιου είδους. Ένα πυκνοφυτεμένο ενυδρείο αποτελεί μονόδρομο, αν δεν θέλουμε να έχουμε σύντομα μεγάλα προβλήματα. Δεν έχει σημασία το είδος των φυτών, αρκεί να είναι πάρα πολλά. Μπορούμε να προσθέσουμε πολλές ρίζες, πέτρες, να δημιουργήσουμε κρυψώνες, ώστε να υπάρξουν πολλά σημεία όπου η οπτική επαφή μεταξύ τους να είναι αδύνατη, με αποτέλεσμα να μειώνεται η επιθετικότητα. Η ύπαρξη δύο αρσενικών στο ίδιο ενυδρείο, όσο μεγαλώνουν ηλικιακά και κυρίως σε περίοδο αναπαραγωγής, δεν είναι απίθανο να καταλήξει από απλό κυνηγητό, σε σοβαρό τραυματισμό είτε σε μάχη μέχρι θανάτου. Η συμβίωση μιας μεγάλης ομάδας, όμως, θα μειώσει την επιθετικότητα, ακόμα και με την ύπαρξη ιεραρχίας στα αρσενικά, που είναι εμφανής, πάντα σε αναλογία 1 αρσενικό / 2-3 θηλυκά. Σε αυτό, βέβαια, περιοριστικός παράγοντας είναι τα λίτρα που είμαστε διατεθειμένοι να τους προσφέρουμε.

Αν υπάρχει μία μεγάλη ομάδα Dwarf Puffers στο ενυδρείο αποτελούμενη από πολλά αρσενικά και θηλυκά, μετά το πέρας της νεαρής τους ηλικίας, ο κάθε αρσενικός θα επιλέξει την περιοχή του και θα την υπερασπίζεται με θάρρος, αποτρέποντας άλλο αρσενικό να πλησιάσει. Οι μικρής κλίμακας επιθέσεις, το κυνηγητό και κάποιοι μικροτραυματισμοί δεν θα λείπουν κατά τη διάρκεια της ημέρας, εκτός από την ώρα του φαγητού, που αποτελεί ώρα ανακωχής. Μόλις, βέβαια, τελειώσει το φαγητό και αντιληφθούν ότι κάποιος άλλος βρίσκεται στην περιοχή τους, γρήγορα τα πράγματα θα επανέλθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς.

Οι θηλυκές, από την πλευρά τους, δεν φαίνονται να νοιάζονται για τα παιχνίδια κυριαρχίας. Περιφέρονται ως ομάδα, εισβάλλοντας σε όλες τις περιοχές, χωρίς να έχουν καμία βλέψη και έχοντας πάντα ειδική την ειδική μεταχείριση των αρσενικών, που δεν παραλείπουν να επιδεικνύουν τα προσόντα τους.

Πόσα λίτρα είναι καλά;

Παρά το μικροσκοπικό τους μέγεθος, δεν θα μπορούσαν ποτέ να ζήσουν καλά σε πολύ μικρό ενυδρείο. Κανόνας στα λίτρα του ενυδρείου που θα τα φιλοξενήσει δεν υπάρχει, όπως και σε κάθε άλλο ψάρι, αλλά ακόμα και τα 30 λίτρα φαίνονται να είναι λίγα για να διατηρήσουμε ένα ζευγάρι. Ένας γενικός κανόνας, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι είναι 25-30 λίτρα για ένα μόνο και από εκεί και πέρα 15 λίτρα για κάθε επιπλέον άτομο.

Αυτή τη στιγμή φιλοξενώ ένα ζευγάρι σε 48 λίτρα. Πολλοί θα μπορούσαν να αναρωτηθούν αν τα βλέπω μέσα σε αυτά τα λίτρα. Η απάντηση είναι ότι όχι απλά τα βλέπω, αλλά με την προσωπικότητά τους, με κάνουν να μην μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω τους.

Ποιες είναι οι απαιτήσεις τους;

Όταν λύσουμε πια το δύσκολο ζήτημα της συγκατοίκησης με άλλους οργανισμούς και αποφασίσουμε τελικά πόσα Puffers θα φιλοξενήσουμε, αποκτώντας το σωστό ενυδρείο, υπάρχουν μερικά ακόμα πράγματα που πρέπει να προσέξουμε, ώστε να έχουμε υγιή και ευτυχισμένα ψαράκια και να μπορούμε να τα χαιρόμαστε για πάνω από 5 χρόνια.

Μπορούν να ζήσουν χαρούμενα σε ένα εύρος παραμέτρων νερού, κατά προτίμηση σε Ph ουδέτερο προς ελαφρώς αλκαλικό, με μέτριες σκληρότητες προς ελαφρώς σκληρό νερό. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, οι ιδανικές συνθήκες είναι πολύ κοντά στο νερό βρύσης στις περισσότερες περιοχές.

Ph 6,8 – 8,00
Gh 5 – 20
Θερμοκρασία: 24 – 28°C

Ιδανικά κατά τη γνώμη μου είναι Ph 7.2-7.5 , Gh 10-15 και θερμοκρασία 26 °C.

Παρά την εύκολη προσαρμογή τους σε διάφορων παραμέτρων νερό, πρόκειται για ψάρια πολύ ευαίσθητα στην αμμωνία και στα νιτρώδη άλατα, τα οποία πρέπει πάντα να είναι μηδενικά. Ένα μη σωστά στρωμένο φίλτρο, είναι κάτι παραπάνω από απαγορευτικό. Τα νιτρικά δε, πρέπει να διατηρούνται σε πολύ χαμηλά επίπεδα (ιδανικά όχι πάνω από 10ppm), οπότε οι ανελλιπείς εβδομαδιαίες αλλαγές, πάντα με σκούπα βυθού, αποτελούν κανόνα. Φυτά ταχείας ανάπτυξης θα βοηθήσουν στη διατήρηση των νιτρικών σε χαμηλά επίπεδα. Δεδομένου ότι πρόκειται για πολύ λαίμαργα ψάρια, σε συνδυασμό με την πλούσια σε πρωτεΐνη καθημερινή διατροφή τους, δεν θα ήταν υπερβολή η αλλαγή του 50% του νερού σε εβδομαδιαία βάση, πάντα με αποχλωριωμένο νερό ίδιων παραμέτρων και θερμοκρασίας.

Οι διατροφικές τους συνήθειες, απαιτούν ένα πολύ καλό φίλτρο, κατά προτίμηση ρυθμιζόμενης ροής εξωτερικό, με αρκετό χώρο για βιολογικό υλικό. Μην σας ξεγελάει το μέγεθός τους, είναι πολύ απρόσεκτα στο φαγητό και μην περιμένετε να ψάχνουν στο ενυδρείο για την τροφή που έχει πέσει κάτω. Αν δεν φαγωθεί εκείνη τη στιγμή, θα παραμείνει στο βυθό και θα σαπίσει. Γιʼ αυτό προτείνεται η χρήση σκούπας βυθού σε κάθε αλλαγή νερού. Το κρυστάλλινο πεντακάθαρο νερό είναι επίσης απαραίτητη προϋπόθεση για την καλύτερη διαβίωση τους και ένας ακόμα καλός λόγος για να επενδύσουμε σε ένα αποτελεσματικό και αξιόπιστο φίλτρο.

Ο βυθός θα μπορούσε να αποτελείται από άμμο ή λεπτόκοκκο χαλίκι, σε φυσικές πάντα αποχρώσεις. Έντονα χρώματα που μπορεί να τους προκαλούν άγχος, καλό είναι να αποφεύγονται.

Για να νοιώθουν περισσότερη ασφάλεια και να είναι ενεργητικά, προτείνεται χαμηλή ροή νερού ώστε να μην κουράζονται, αλλά και αρκετά φυτά επιφάνειας, επειδή ο δυνατός φωτισμός τα ενοχλεί. Ελαφριά ανατάραξη της επιφάνειας, όμως, συστήνεται για καλύτερη οξυγόνωση και την αποφυγή πρωτεϊνικού φιλμ, γιατί με τις πλούσιες σε πρωτεΐνη τροφές που καθημερινά δέχονται, δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή του.

Οι πολλές κρυψώνες φαίνονται να έχουν μεγάλη σημασία, μιας και αποτελούν το κατάλληλο μέρος, όταν θα θέλουν να αποσυρθούν προς ξεκούραση. Αλλά μην περιμένετε να βρίσκονται πάντα στο ίδιο μέρος. Μία σύνθεση με πολλά σημεία ενδιαφέροντος από πέτρες, ξύλα και έντονη βλάστηση, θα δώσει τροφή στην ανάγκη τους προς εξερεύνηση. Ως πολύ έξυπνα πλάσματα και με την τάση να εξετάζουν εξονυχιστικά το κάθε εκατοστό του χώρου τους, βαριούνται εύκολα το περιβάλλον τους, αν δεν έχει πολλά σημεία εστίασης της προσοχής τους.

Ασθένειες:

Παρά τον θαρραλέο χαρακτήρα τους, οι λάθος και μη σταθερές συνθήκες, θα προκαλέσουν άγχος και αυτό με τη σειρά του θα αποδυναμώσει το ανοσοποιητικό τους σύστημα, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν.

Το γεγονός ότι δεν έχουν λέπια, αλλά και βραγχιακό επικάλυμμα, τα καθιστά επιρρεπή σε μολύνσεις .Καλό είναι καθημερινά να εξετάζουμε σχολαστικά το σώμα τους για κάποια εξωτερικά σημάδια που μπορεί να κρύβουν ασθένεια. Παράσιτα, ich, βακτηριδιακές μολύνσεις, fungus, εξωτερικά τραύματα, έχει μεγάλη σημασία να τα προλάβουμε στην αρχή τους, για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε εύκολα και χωρίς τη χορήγηση ισχυρής φαρμακευτικής αγωγής.

Είναι αρκετά εύκολο να καταλάβουμε αν ένα Dwarf Puffer νοιώθει ανησυχία ή αδιαθεσία. Ίσως το καλύτερο δείγμα, να είναι η έλλειψη όρεξης για φαγητό . Λόγω της λαιμαργίας τους, αυτό θα πρέπει να τραβήξει την προσοχή μας για παραπέρα παρατήρηση. Μπορούμε να διαπιστώσουμε αν κινείται όπως συνήθως και αν έρχεται κοντά στο τζάμι όταν πλησιάζουμε. Υπάρχει και ένα άλλο δείγμα που προδίδει ότι δεν νοιώθουν καλά, που μπορούμε να το διαπιστώσουμε παρατηρώντας την κοιλιά τους. Αν από μπεζ έχει πάρει μια σκουρόχρωμη απόχρωση σε συνδυασμό με περίεργη συμπεριφορά, το ψάρι κρύβει κάποια ανησυχία. Δεν πρέπει να μας καταβάλλει αμέσως πανικός, γιατί τα χρώματα τους αλλάζουν σύμφωνα με τη διάθεσή τους. Μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο, όχι απαραίτητα κακό. Καλύτερα να περιμένουμε να δούμε αν θα σταθεροποιηθεί το χρώμα, πριν κάνουμε κάτι που πιθανό να είναι λάθος. Συστήνεται πάλι, στενή παρατήρηση της συμπεριφοράς τους.

Ανταποκρίνονται εύκολα σε θεραπευτικές αγωγές και συνήθως γίνονται γρήγορα καλά. Είναι προτιμότερο να αποφύγουμε τη χορήγηση ισχυρών φαρμάκων και να προσπαθήσουμε να καταπολεμήσουμε την ασθένεια με πιο ακίνδυνες μεθόδους, όπως την άνοδο θερμοκρασίας σε μερικές περιπτώσεις ή τη χορήγηση ακίνδυνων σκευασμάτων φυτικής προέλευσης, όπως Melafix και Primafix. Το αλάτι δεν θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα, οπότε καλύτερα να αποφεύγεται. Ένα μικρό ενυδρείο καραντίνα-αναρρωτήριο, είναι πάντα χρήσιμο για απομόνωση και θεραπεία, αλλά και σε περίπτωση τραύματος, γιατί ένα ευάλωτο τραυματισμένο ψάρι δεν θα αργήσει να δεχθεί επίθεση από τα άλλα Puffers.

Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να χορηγούμε φάρμακα που περιέχουν χαλκό! Είναι ιδιαίτερα τοξικός για τον οργανισμό τους.

Διατροφή:

Είναι δύσκολη η διατροφή τους;

Στη φύση η τροφή τους είναι τα μικρά σαλιγκάρια, όπως και κάποια καρκινοειδή. Πρόκειται για καθαρά σαρκοφάγα ψάρια, με τις τροφές φυτικής προέλευσης να απουσιάζουν παντελώς από τη δίαιτά τους.
Στο ενυδρείο είναι επιλεκτικά και δύσκολα ψάρια στη διατροφή τους, με αποτέλεσμα να δέχονται μόνο ζωντανή και - ευτυχώς - κατεψυγμένη τροφή. Οπότε, ο υποψήφιος κάτοχός τους πρέπει να γνωρίζει από πριν, ότι η πολυήμερη απουσία του είναι αδύνατη, αν δεν υπάρχει κάποιο έμπιστο άτομο που μπορεί να ταΐσει τα ψάρια. Η λύση κάποιου προϊόντος αυτόματου ταΐσματος κατά την απουσία μας, αποτελεί απλά όνειρο θερινής νυκτός.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φιλοξενήσουμε τα χαριτωμένα αυτά ψαράκια, αν δεν είμαστε διατεθειμένοι και προετοιμασμένοι να τους παρέχουμε καθημερινά μία διατροφή γεμάτη πρωτεΐνη, με ζωντανές ή κατεψυγμένες τροφές και αρκετά μικρά σαλιγκάρια. Τροφές όπως bloodworms, artemia, daphnia, grindal, krill, blackworms, whiteworms, έχουν πολλές πιθανότητες να καταναλωθούν, αρκεί να έχουν το ανάλογο μέγεθος. Προσωπικά έχω δοκιμάσει πολλές τροφές, πέρα από σαλιγκάρια, όπως κατεψυγμένη artemia, daphnia, cyclops, αλλά δεν έδωσαν καμία απολύτως σημασία. Προτίμησαν να μείνουν νηστικά. Το μόνο που στην κυριολεξία εξαφανίζουν είναι κατεψυγμένα bloodworms και με λίγη προσπάθεια, μου κάνουν τη χάρη να δοκιμάζουν και λίγα ζωντανά grindal.

Τροφές εμπορίου σε μορφή fakes, pellets ή ξηρή κατεψυγμένη, δεν έχουν σχεδόν καμία ελπίδα να φαγωθούν. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου κάποια puffers δέχονται τέτοιου είδους τροφή, αλλά κυρίως σε κοινωνικά ενυδρεία, όπου βλέποντας τα άλλα ψάρια να απολαμβάνουν το γεύμα τους, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν. Ακόμα και να συμβεί αυτό, όμως, θα υπάρχει μεγάλη έλλειψη σε θρεπτικά συστατικά στον οργανισμό τους, με ανάλογα αποτελέσματα. Δεν συνιστάται ως λύση.

Puffers και σαλιγκάρια:

Όπως συμβαίνει με όλα τα είδη Puffers, το εκλεκτότερο και θρεπτικότερο όλων για αυτά έδεσμα, είναι τα σαλιγκάρια. Σε αντίθεση, όμως, με τα άλλα είδη της οικογένειας που τα σαλιγκάρια αποτελούν και ζωτικής σημασίας τροφή, εφόσον συνηθίζουν σπάζοντας το κέλυφος να τροχίζουν τα δόντια τους που μεγαλώνουν ασταμάτητα, τα Dwarf Puffers δεν έχουν αυτό το πρόβλημα. Είναι το μόνο είδος, όπου τα δόντια του δεν μεγαλώνουν. Έτσι, συνηθίζουν να μην διαλύουν το κέλυφος του σαλιγκαριού, αλλά επιτίθενται στο σώμα του, βγάζοντας το έξω. Σε τρυφερά σαλιγκάρια, όπως τα Ramshorn, πολύ πιθανό να σπάσουν και το κέλυφος.

Σαλιγκάρια λαθρεπιβάτες, όπως τα Physa Fontinalis, σαλιγκάρια Ramshorn, Malaysian Trumpet και οποιαδήποτε μικρά σαλιγκάρια, μπορούν να εξολοθρευτούν κατά δεκάδες σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, περιορίζοντας τον πληθυσμό τους. Τα μεγαλύτερα σαλιγκάρια, δείχνουν να μην τους κινούν το ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες Puffers, για να έχουν πάντα σαλιγκάρια για τους μικρούς τους φίλους, προχωρούν σε εκτροφή σαλιγκαριών σε ξεχωριστά μικρά ενυδρεία.

Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι πρόκειται για μικρούς θηρευτές, με το ένστικτο του κυνηγού αρκετά ανεπτυγμένο. Έχει πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που πλησιάζουν αργά το θύμα τους, παρατηρώντας το με υπομονή λεπτομερώς, μέχρι τη στιγμή που θα επιτεθούν. Έστω και έτσι, μπορούμε να τους προσφέρουμε ένα μικρό κομμάτι από το φυσικό τους περιβάλλον.

Σωστός τρόπος ταΐσματος:

Ταΐζουμε μία ή δύο φορές την ημέρα, πάντα μικρές ποσότητες, τόσες ώστε να καταναλωθούν σε λίγα λεπτά. Μην ξεχνάμε ότι στη φύση τα ψάρια δεν βρίσκουν τροφή καθημερινά και μάλιστα για να τη βρουν, πρέπει να ψάξουν και να κινηθούν αρκετά, δεν τους προσφέρεται έτσι απλά, όπως στο ενυδρείο.

Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην το παρακάνουμε, ταΐζοντας ανεξέλεγκτα, γιατί δεν θα διστάσουν να καταναλώσουν τεράστιες για το μέγεθός τους ποσότητες. Το θετικό στα Dwarf Puffers, είναι ότι η κοιλιακή τους χώρα δεν περιβάλλεται από πλευρικά οστά και μύες που βοηθούν στην κολύμβηση, όπως συμβαίνει στα περισσότερα ψάρια, οπότε την ποσότητα φαγητού που θα δεχθούν, θα την δούμε αμέσως να διαγράφεται στην κοιλιά τους, μόλις καταναλωθεί. Μια ελαφρώς στρόγγυλη κοιλίτσα, σημαίνει ότι έφαγαν καλά. Μια εξογκωμένη μεγάλη κοιλιά, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως μπορούν ακόμα να κινούνται, σημαίνει ότι το παρακάναμε και καλό είναι να μην επαναληφθεί. Σε κανονικές συνθήκες, μερικές ώρες μετά το φαγητό, η κοιλιά τους πρέπει να επανέρχεται στα φυσιολογικά επίπεδα.

Μην ξεχνάμε ότι όπως συμβαίνει σε όλα τα ψάρια που ζουν στην αιχμαλωσία, το υπερβολικό τάισμα μπορεί να μικρύνει το προσδόκιμο ζωής, με προβλήματα στο ήπαρ και στα νεφρά, ή άλλες παρενέργειες της παχυσαρκίας.

Για όσους θελήσουν να τους προσφέρουν κατεψυγμένη τροφή, υπενθυμίζω ότι δεν πρέπει να την ρίχνουμε στο ενυδρείο κατευθείαν από την κατάψυξη. Καλό είναι να ξεπαγώνουμε το κομμάτι που πρόκειται να προσφέρουμε. Στην δική μου περίπτωση, κόβω ένα μικρό κομμάτι από τον κατεψυγμένο κύβο (ίσως και λιγότερο από το 1/10) και τον βάζω σε ένα σφηνάκι με νερό από το ενυδρείο για 5-10 λεπτά, ώστε να ξεπαγώσει. Στη συνέχεια το αδειάζω σε ένα πλαστικό σουρωτήρι (σαν και αυτά που χρησιμοποιούμε για το τσάι) και το ξεπλένω με λίγο νερό, πάλι από το ενυδρείο. Έτσι, ξεπλένουμε καλά την κατεψυγμένη τροφή και αυτό που μένει, είναι να βυθίσουμε λίγο το σουρωτήρι στο ενυδρείο και να επικρατήσει φρενίτιδα.

Αν ξεχάσουμε την τροφή εκτός κατάψυξης και ξεπαγώσει τελείως, καλό είναι να μην την χρησιμοποιήσουμε ξανά και να την αντικαταστήσουμε.

Αναπαραγωγή:

Διαχωρισμός φύλλου:

Όσο είναι ανήλικα, όπως είναι συνήθως όταν τα αγοράζουμε από κάποιο κατάστημα, ο διαχωρισμός του φύλλου τους είναι απλά αδύνατος. Οπότε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι αγοράσαμε μια σωστή αναλογία αρσενικών και θηλυκών για το ενυδρείο μας. Το φύλλο τους το εμφανίζουν αργότερα, όταν ωριμάσουν.

Υπάρχει μία θεωρία που αναφέρει ότι το φύλλο τους ουσιαστικά το “επιλέγουν” κατά την ενηλικίωσή τους και δεν το φέρουν από τη γέννησή τους. Σύμφωνα αυτή τη θεωρία, μάλιστα, τα αρσενικά εκκρίνουν μία ορμόνη που αποτρέπει τα άλλα Puffers να γίνουν αρσενικά. Αν γίνουν κάποια αρσενικά κατά την ίδια περίοδο, κάποιο από αυτά θα είναι σίγουρα το κυρίαρχο. Βέβαια, στην πράξη αυτή η θεωρία είναι αρκετά δύσκολο να αποδειχθεί, οπότε προς το παρόν δεν θα μάθουμε αν όντως ισχύει.

Κατά την ενηλικίωσή τους, το σώμα τους παίρνει πιο έντονο μπεζ/κίτρινο χρώμα στην κοιλιακή χώρα και την ουρά. Τα αρσενικά είναι αρκετά εύκολο να τα ξεχωρίσουμε από την έντονη σκουρόχρωμη γραμμή, που ξεκινά από το σαγόνι και εκτείνεται έως την έδρα τους. Μάλιστα γίνεται και ακόμα πιο σκουρόχρωμη όσο ωριμάζουν, αλλά και κατά την περίοδο αναπαραγωγής. Επίσης, ακριβώς πίσω από τα μάτια τους, εμφανίζουν μικρές ρυτίδες, τις οποίες τα θηλυκά δεν έχουν. Τα χρώματά τους έχουν την τάση να είναι πιο έντονα και με σκουρότερη απόχρωση από τα θηλυκά, ενώ οι τυχαίες μεμονωμένες κηλίδες που είχαν στο σώμα τους ως νεαρά ψάρια, δίνουν τη θέση τους σε έντονα σκουρόχρωμες σκιές που καλύπτουν το επάνω και πλευρικό μέρος του σώματός τους, έως και την ουρά. Τα θηλυκά από την άλλη, είναι συνήθως ελάχιστα πιο μεγαλόσωμα με πιο στρόγγυλη κοιλιά.

Είναι εφικτή η αναπαραγωγή τους στο ενυδρείο;

Σε αντίθεση με τους συγγενείς τους, τα Carinotetraodon Travancoricus μπορούν να αναπαραχθούν με επιτυχία στο ενυδρείο. Οι σωστές παράμετροι νερού, η ποιοτική τροφή και η ύπαρξη ζευγαριού ή μία αναλογία ενός αρσενικού με δυο-τρεις θηλυκές, μπορούν να οδηγήσουν σε θετικό αποτέλεσμα.

Υπάρχουν τρεις τρόποι που μπορούμε να “βοηθήσουμε”, στην προσπάθειά μας να γνωρίσουμε το γόνο των μικρών μας φίλων:

· Αν αποφασίσουμε να τους προσφέρουμε ένα ενυδρείου αναπαραγωγής (γεννήστρα), λίγα λίτρα (15-20)είναι αρκετά. Πάντα προσέχοντας στενά την ποιότητα του νερού, ένα στρωμένο μικρό φίλτρο ή ένα φίλτρο αέρα, αρκούν. Ένα ζευγάρι ή ακόμα καλύτερα μία αναλογία 1 αρσενικό / 2-3 θηλυκά σε ένα πυκνοφυτεμένο ενυδρείο, μπορούν να αποδώσουν καρπούς. Παρέχουμε καλής ποιότητας τροφή και πολλά σαλιγκάρια, με τη θερμοκρασία στους 27-28° C. Μόλις παρατηρήσουμε αυγά, καλό είναι να απομακρύνουμε τους γονείς, πριν αυτά εκκολαφθούν.

· Αν η αναπαραγωγή συμβεί στο κανονικό ενυδρείο που τα φιλοξενεί, προτείνεται να απομακρυνθούν τα αυγά πριν την εκκόλαψή τους, αν είναι δυνατό να εντοπιστούν, μεταφέροντας νερό από το κύριο ενυδρείο και θερμοκρασία στους 28° C. Η απομάκρυνσή τους μπορεί να γίνει με ένα λεπτό σωληνάκι αεραντλίας ή αν τα εντοπίσουμε σε κάποια moss, τη μεταφέρουμε.

· Αν επίσης συμβεί στο κανονικό ενυδρείο που τα φιλοξενεί, αλλά δεν μπορέσουμε να εντοπίσουμε τα αυγά και τελικά θα εκκολαφθεί μέρος τους, καλό είναι να απομακρύνουμε το γόνο σε ενυδρείο ίδιων παραμέτρων νερού, φροντίζοντας να πραγματοποιούμε συχνές αλλαγές νερού.

Ουσιαστικά, πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο, ώστε να τα οδηγήσουμε στην αναπαραγωγή τους. Αρκεί να φροντίζουμε να ζουν σε ένα πολύ καλό περιβάλλον και από εκεί και πέρα η τύχη έχει το λόγο. Υπάρχουν αρκετοί ιδιοκτήτες Dwarf Puffers, που με σωστές συνθήκες διατήρησης δεν μπόρεσαν να έχουν αναπαραγωγή, ενώ άλλοι σε μικρό χρονικό διάστημα, τα κατάφεραν. Δεν χρειάζεται να πιέζουμε καταστάσεις. Απλά αν είναι να συμβεί, θα συμβεί.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να προκαλέσω άγχος στα ψαράκια μου μεταφέροντάς τα ή κάνοντας οτιδήποτε στο σπίτι τους. Μερικές φορές ίσως είναι καλύτερο να αφήνουμε τη φύση να κάνει ότι νομίζει σωστό.

Διαδικασία αναπαραγωγής:

Η διαδικασία αρχίζει με το αρσενικό να επιδεικνύει την κοιλιακή γραμμή και τις πλευρικές σκιές του στο θηλυκό, περιτριγυρίζοντάς το συνεχώς. Τα χρώματά του έχουν γίνει πολύ πιο έντονα, το σώμα του λιγότερο στρόγγυλο, ενώ έχει ήδη επιλέξει το κατάλληλο σημείο στο ενυδρείο, όπου θα μπορούσαν να γονιμοποιηθούν τα αυγά. Συνήθως είναι ένα χαμηλό σημείο με έντονη βλάστηση, πολλές φορές κάποιου είδους moss, αλλά όχι απαραίτητα. Στη συνέχεια της προσέγγισής του, δεν αποκλείεται να αρχίσει να δαγκώνει το θηλυκό, για να τραβήξει περισσότερο την προσοχή της . Θα ακολουθήσει ένα χρονοβόρο κυνήγι με το αρσενικό να ακολουθεί συνεχώς το θηλυκό σε κοντινή απόσταση, πιέζοντας ακόμα περισσότερο.

Αν το θηλυκό τελικά ανταποκριθεί, θα ακολουθήσει το αρσενικό στο σημείο που θα της υποδείξει, θα αποθέσει μέρος των αυγών της και θα απομακρυνθεί. Το αρσενικό με τη σειρά του θα τα γονιμοποιήσει και η διαδικασία θα επαναληφθεί μερικές φορές, μέχρι το θηλυκό να αποβάλλει όλα τα αυγά του και τελικά να απομακρυνθεί εντελώς . Ίσως τις επόμενες ημέρες συνεχιστεί η προσπάθεια αναπαραγωγής. Με το τέλος της γονιμοποίησης, το θηλυκό δεν θα ξαναπλησιάσει τα αυγά και - όχι απόλυτα -αυτός που θα τα φροντίσει και προστατέψει μέχρι να εκκολαφθούν, είναι ο αρσενικός. Μάλιστα, στην περίπτωση ύπαρξης και άλλων αρσενικών, δεν θα τα εγκαταλείψει ούτε την ώρα του φαγητού και δεν αποκλείεται να επιτεθεί σε όποιον πλησιάσει στην περιοχή.

Τα αυγά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τα εντοπίσουμε, είναι μόλις ένα χιλιοστό και διάφανα, ενώ δεν έχουν κολλώδη υφή και βρίσκονται πεσμένα σε κάποιο σημείο με έντονη βλάστηση, στο βυθό ή σε κάποιο φυτό, όπου ακριβώς γονιμοποιήθηκαν. Για να εκκολαφθούν η θερμοκρασία προτείνεται να είναι στους 28° C.

Πριν από την εκκόλαψή τους παίρνουν μια καφέ απόχρωση, ενώ τα αυγά με fungus, είναι λευκά. Μπορούμε εύκολα να τα αναγνωρίσουμε και να τα απομακρύνουμε.

Φροντίζοντας το γόνο:

Τα αυγά θα εκκολαφθούν σε 5 ημέρες από τη γονιμοποίησή τους, με τον μικροσκοπικό γόνο να μην μπορεί να κολυμπήσει ακόμα και να βρίσκεται στο βυθό, σε κάποια moss ή σε κάποιο άλλο πυκνό φυτό. Τις επόμενες 2-3 ημέρες, καταναλώνοντας τον λεκιθικό τους σάκο και δυναμώνοντας, θα τα δούμε να κάνουν τις πρώτες προσπάθειες να κινηθούν στο χώρο, με το μέγεθός τους να μην ξεπερνά τα 2 χιλιοστά. Επειδή είναι ακόμα πολύ μικρά για να δεχθούν εύκολα κάποια τροφή από εμάς, η μεταφορά στο ενυδρείο κάποιου είδους moss αν δεν υπάρχει, όπου θα μπορούσαν να εντοπίσουν μικροοργανισμούς ως τροφή , θα ήταν καλή παρέμβαση. Η στενή παρακολούθηση των παραμέτρων του νερού και η καλή οξυγόνωση του, είναι απαραίτητες.

Μετά από 6-7 ημέρες από την εκκόλαψή τους, θα τα δούμε πιο ενεργητικά και να κινούνται πιο άνετα στο χώρο. Μικροσκοπικές τροφές όπως προνύμφες (nauplii) artemia, microworms, cyclops, είναι πιθανό να αποτελέσουν την πρώτη τροφή του γόνου. Μετά από ένα μήνα θα είναι σε θέση να δεχτούν bloodworms.

Ο γόνος μεγαλώνει αρκετά γρήγορα, αγγίζοντας το ένα εκατοστό στους δύο πρώτους μήνες της ζωής του.

Dwarf Puffers και δηλητήριο – Μύθοι και πραγματικότητα:

Οι περισσότεροι από εμάς θα έχουμε ακούσει διάφορους μύθους και ιστορίες, που αναφέρουν ότι πολλά είδη Puffers είναι δηλητηριώδη και άκρως επικίνδυνα. Βιβλία, άρθρα, έχουν δημιουργήσει ένα είδος φοβίας για τα μέλη αυτής της ξεχωριστής οικογένειας. Ακόμα και πιάτα έχουν συναινέσει, όπως το διάσημο “fugu” στην Ιαπωνία, όπου η λανθασμένη προετοιμασία του μπορεί να προκαλέσει άμεσο θάνατο. Πολλοί πιστεύουν ότι αν αγγίξουν ένα Puffer, θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνουν. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι.

Τα περισσότερα θαλασσινά και υφάλμυρου νερού Puffers, φέρουν την τοξίνη tetraodoxin, η οποία συσσωρεύεται κυρίως στα όργανα του ψαριού και λιγότερο στο δέρμα. Τα γλυκού νερού ψάρια παράγουν την τοξίνη saxitoxin, η οποία συσσωρεύεται κυρίως στο δέρμα. Η αλήθεια είναι ότι οι θανατηφόρες τοξίνες μπορούν να παραχθούν από αρκετά είδη, η μετάδοσή τους, όμως, δεν πραγματοποιείται με την επαφή, αλλά με την κατανάλωση. Δηλαδή, κάποιος πρέπει να φάει το ψάρι.

Προϋπόθεση για τη σύνθεση της τοξίνης, αποτελούν συγκεκριμένα βακτήρια και συγκεκριμένη άλγη που συσσωρεύεται στα κελύφη σαλιγκαριών. Σε αντίθεση με το τι μπορεί να συμβεί στη φύση, στο ενυδρείο είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί. Πόσο, μάλλον, όταν τα Dwarf Puffers αρέσκονται σε νεαρά σαλιγκάρια, τα οποία δεν έχουν προλάβει να συγκεντρώσουν ικανή ποσότητα από άλγη στο κέλυφός τους, αλλά και στα μεγαλύτερα δεν συνηθίζουν να το σπάνε. Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία επίσημη επιστημονική μελέτη που να αποδεικνύει ότι το είδος Carinotetraodon Τravancoricus συνδέεται με την τοξίνη saxitoxin, ούτε καν στη φύση. Ίσως να συμβαίνει, αλλά επιστημονική απόδειξη δεν υπάρχει.

Έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις, βέβαια, όπου κάποιο ψάρια που έφαγαν Dwarf Puffers σε ενυδρείο, βρέθηκαν νεκρά σε μικρό χρονικό διάστημα. Χωρίς τη διαδικασία της νεκροψίας, όμως, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν ο θάνατος προκλήθηκε από δηλητηρίαση ή από το φούσκωμα του Puffer στο εσωτερικό τους.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, για να υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να μας βλάψει ένα Dwarf Puffer, θα πρέπει να είναι πιασμένο από τη φύση και θα πρέπει απλά…να το φάμε.

Δε νομίζω να έχει κάποιος τέτοια πρόσθεση, αλλά για να είμαστε εντελώς σίγουροι, ας προσέχουμε πως κάνουμε αλλαγές νερού...

[Kasper]

Ωραίο φίλε να'σαι καλά! Πήρα κι εγώ 4 θηριάκια στο 54λιτρο κι έχουν πολύ πλάκα.Μόνο ο φωτισμός λίγο μου τα χαλάει και πρέπει να το αλλάξω.... Το σπαστικό είναι όταν θα πρέπει να φύγω από το σπίτι για καιρό τι θα γίνει, αλλά θα την βρω την άκρη. Είναι πάντως πολύ χαριτωμένα

[Stivv27]

Πολυ καλη δουλεια ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ
μηπως η mods να το κλειδωναν να ειναι καθαρο το αρθρο του φιλου?

[nazgul]

Αρχική Δημοσίευση από Kasper

Ωραίο φίλε να'σαι καλά! Πήρα κι εγώ 4 θηριάκια στο 54λιτρο κι έχουν πολύ πλάκα.Μόνο ο φωτισμός λίγο μου τα χαλάει και πρέπει να το αλλάξω.... Το σπαστικό είναι όταν θα πρέπει να φύγω από το σπίτι για καιρό τι θα γίνει, αλλά θα την βρω την άκρη. Είναι πάντως πολύ χαριτωμένα

Βαλε φυτα επιφανειας, οπως pistia, αν ειναι δυνατος ο φωτισμος.
Πρεπει να ειναι μονιμα καποιος απο πανω τους, να ξερεις. Οχι μονο για τι φαγητο, αλλα και για αλλαγες νερου. Θελουν αρκετη περιποιηση.

Αρχική Δημοσίευση από Stivv27

Πολυ καλη δουλεια ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ

Να'σαι καλα. Εξελιχθηκαν σε μεγαλο ερωτα τα συγκεκριμενα ψαρακια

[Stivv27]

το ξερω φιλε μου τι τρελα ειναι!Τα κρατησα σε ενα βαρια φυτεμενο για 2 μηνες και επαθα πλακα μαζι τους!

[Κουραμπιές]

Θοδωρη επαθα πλακα πολυ καλη δουλεια και πολυ ενδιαφεροντα οσα λες απτην αρχη ως το τελος περι δηλητηριου. Ομολογω οτι μου κεντρισες το ενδιαφερον αρχικα αλλα μετα με εκοψες λεγοντας οτι σε κοινωνικο δεν μπαινουν. :P κριμα θαθελα να το δοκιμασω. Επιφυλασομαι φαινονται πολυ ενδιαφερονται και απο κοντα ακομα πιο πολυ. και παλι μπραβο και προτεινω στο πλαισιο που λεγαμε καποιοι σε ενα τοπικ να κανουμε ενα database διαφορων ψαριων να γινει ενα υπομνημα για την ωρα.

[Kasper]

κάνω αλλαγες κάθε βδομάδα περίπου το μισό, τα ταίζω κατεψυγμένα grindal ή bloodworms, (δεν ξέρω τι είναι)και έχουν ηρεμήσει.Έχω 2 φίλτρα μέσα ένα εσωτερικό και ένα εξωτερικό και είναι καθαρό το νερό. Απλά πήρα από ηλεκτρολογικό μαγαζί 2 T5 λάμπες 14watt, απλές και η φακή που έχω μέσα αλλά και τα άλλα φυτά δεν πάνε καλα...Υπάρχουν ενυδρειακές λάμπες Τ5 στα 14watt;

[exelix]

Πολύ ωραίο και πλήρες άρθρο!

[giorgio]

Πολύ ωραία η αναπτυξη του αρθρου, το μονο που εχω να σημειώσω είναι το εξής (επειδη το εχω διαβάσει και πάθει)
Κατα την μεταφορά προς το ενυδρειο και γενικά εαν για οποιοδήποτε λόγο πρεπει να βγούν απο το νερό, πρέπει πάντα να μεταφέρονται μεσα σε νερό, οχι με απόχη, καθότι κρατάνε αερα στο σώμα τους τον οποιο δνε μπορούν να αποβάλλουν, μένουν στην επιφάνεια (σαν μπαλόνι) και πεθαίνουν.

Dwarf puffers puff. It seems obvious, but there is a rule for all puffers: never let them puff air. If a dwarf puffer inflates itself with air, then its outlook is bleak. Because of the pressure of the water around it, the valves in the puffers' inflation system are usually sealed shut, so once it is full of air, it is usually doomed. When moving dwarf puffers, use a net to catch them and hold them under water, and then use a drinking glass or mug to catch it. Make sure it is under water at all times. Make sure to have a heavy book handy. Even though inhaling air is deadly to them, they silly things love to jump out of tight spaces.

[nazgul]

Αρχική Δημοσίευση από giorgio

Πολύ ωραία η αναπτυξη του αρθρου, το μονο που εχω να σημειώσω είναι το εξής (επειδη το εχω διαβάσει και πάθει)
Κατα την μεταφορά προς το ενυδρειο και γενικά εαν για οποιοδήποτε λόγο πρεπει να βγούν απο το νερό, πρέπει πάντα να μεταφέρονται μεσα σε νερό, οχι με απόχη, καθότι κρατάνε αερα στο σώμα τους τον οποιο δνε μπορούν να αποβάλλουν, μένουν στην επιφάνεια (σαν μπαλόνι) και πεθαίνουν.

Dwarf puffers puff. It seems obvious, but there is a rule for all puffers: never let them puff air. If a dwarf puffer inflates itself with air, then its outlook is bleak. Because of the pressure of the water around it, the valves in the puffers' inflation system are usually sealed shut, so once it is full of air, it is usually doomed. When moving dwarf puffers, use a net to catch them and hold them under water, and then use a drinking glass or mug to catch it. Make sure it is under water at all times. Make sure to have a heavy book handy. Even though inhaling air is deadly to them, they silly things love to jump out of tight spaces.

Αυτη την παρατηρηση την ειχα βαλει στο αρχικο κειμενο, στο χαρακτηριστικα οτι φουσκωνουν. Να πω την αληθεια δεν ξερω γιατι το εβγαλα, ισως γιατι θα φαινοταν υπερβολικο και μαλλον γιατι τα Dwarf Puffers δεν συνθιζουν να το κανουν. Δεν ηξερα αν ισχυει με σιγουρια, αλλα εχουμε διαβασει το ιδιο κειμενο . Δυο φορες που τα μετεφερα τα προσεξα να μην μεινουν εκτος νερου, παντως.

Καλη παρατηρηση, ποσο μαλλον αν σου ετυχε. Μπορω να το συμπληρωσω αν επιτρεπεις. Ετσι κι αλλιως οι παρεμβασεις, διορθωσεις, μονο καλο κανουν.

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος Κ

Πολυ καλη δουλεια Θοδωρή
Χαιρομαι παρα πολυ οταν βλεπω χομπιστες να βοηθουν χομπιστες με τοσο χρησιμα αρθρα!!

Ευχαριστω Γιωργο! Εσυ εκανες την αρχη

[giorgio]

κι όμως συμβαίνει!
2 φορές είχα βάλει puffers στο ενυδρείο, την πρώτη φορά όλα καλά, την 2η (μετά απο χρόνια) μου έτυχε στο ενα απο τα 2, οπου έφτασα στο σημείο να του κάνω...μαλάξεις(!) για να φύγει ο αέρας. Βεβαια δεν επέζησε (εβγαζε ομως αερα απο το στόμα) αλλά την επόμενη φορά που πήρα τα εβαλα μαζί με ελάχιστο νερό απο την σακούλα. Μένουν στην επιφάνεια με το κεφάλι πάνω και την ουρά κάτω και κολυμπούν διαρκώς προσπαθώντας να γυρίσουν και να κατέβουν προς τον βυθό....

[nazgul]

Απλα μια παρατηρηση, τωρα που ειδα καλυτερα το κειμενο σου: σε αυτο που λες οτι δεν πρεπει να βγουν εκτος νερου, γνωμη μου ειναι οτι το θεμα δεν ειναι οτι δεν μπορουν να αποβαλλουν τον αερα, αλλα οτι δεν πρεπει να ρουφηξουν ατμοσφαιρικο αερα και να φουσκωσουν. Νομιζω σε αυτη την περιπτωση υπαρχει σοβαροτατο προβλημα. Αν εχουν φουσκωσει ηδη, απλα δεν τα βγαζεις εκτος νερου.

[giorgio]

Αρχική Δημοσίευση από nazgul

Απλα μια παρατηρηση, τωρα που ειδα καλυτερα το κειμενο σου: σε αυτο που λες οτι δεν πρεπει να βγουν εκτος νερου, γνωμη μου ειναι οτι το θεμα δεν ειναι οτι δεν μπορουν να αποβαλλουν τον αερα, αλλα οτι δεν πρεπει να ρουφηξουν ατμοσφαιρικο αερα και να φουσκωσουν. Νομιζω σε αυτη την περιπτωση υπαρχει σοβαροτατο προβλημα. Αν εχουν φουσκωσει ηδη, απλα δεν τα βγαζεις εκτος νερου.

τι να σου πώ, εγω πάντως το είδα με την μεταφορά, στην σακούλα ήταν ΟΚ και 5 δευτερόλεπτα μετά απλα δεν βυθιζόταν. Διαβασα και είδα οτι η μεταφορά πρέπει να γίνεται έτσι αλλιώς ρουφάνε αέρα που δεν μπορούν να αποβάλλουν...