Χρυσόψαρα: Παντοτινά μοναδικά.

[Τηλέμαχος]

Από μικροί όλοι μας είχαμε την εικόνα ενός χρυσόψαρου σε γυάλα. Ένα ψαράκι να κάνει πέρα δώθε να μας δείχνει τα χρώματά του. Πολλοί από εμάς ξεκινήσαμε το χόμπι με ένα μικρό ενυδρείο με χρυσόψαρα. Ύστερα τους πήραμε καινούριο σπίτι και τα μεγαλώσαμε. Γιατί όμως είναι δύσκολο να αποχωριστείς τα χρυσόψαρα; Γιατί οι άνθρωποι δένονται τόσο μαζί τους;
Γιατί είναι κανονικά κατοικίδια, σαν το σκύλο, τη γάτα.
Όλοι μπαίνουμε στον πειρασμό να δώσουμε όνομα στα χρυσόψαρά μας: Ο Μάκης, ο Τάκης και οτιδήποτε άλλο τρελό. Τότε πια τα έχουμε προσωποποιήσει.

Ξυπνώντας κάθε πρωί βλέπουμε πως αυτά μας περιμένουν αυτά στο τζάμι κάνοντας γκριμάτσες για να τα ταΐσουμε. Ρίχνουμε την τροφή τους και κάνοντας σαν τρελά την καταβροχθίζουνε, ύστερα κάνουν ένα γύρο του ενυδρείου και ξαναέρχονται στο τζάμι, και κάνουν σαν να μιλάνε. Μετά εμείς καθόμαστε και τα χαζεύουμε κανένα 5λεπτο βλέποντας πόσο χαρούμενα είναι. Τους παρέχουμε φροντίδα σαν να είναι παιδιά μας!

Είναι η ώρα της αλλαγής νερού. Τα πηγαίνουμε στην άλλη άκρη στου ενυδρείου με αντιπερισπασμό και αφαιρούμε το νερό προσεκτικά μην τα τρομάξουμε. Ύστερα προσθέτουμε καθαρό νερό σιγά σιγά. Και μόλις βάζουμε τα τελευταία λίτρα, τα βλέπουμε να μας μασουλάνε το κερατόφυλλο σαν τρελά!

Το επόμενο πρωί, ξυπνάμε, και τί να δούμε! Ο ταραξίας πίσω από το τζάμι έβαλε τα φυτά να κάνουν ύπτιο! Τότε τι να κάνουμε, τα ξαναφυτεύουμε προσεχτικά μην ξαναβγούν... Και τα χρυσόψαρα λοιπόν κάνουν αταξίες.

Είναι μέρα νηστείας αυτά κάνουν σαν τρελά πίσω από το τζάμι για τροφή... Πολλοί δεν συγκρατιούνται και τα ταΐζουν, υποκύπτουν στην ομορφιά τους. Ο τρόπος που ανοιγοκλείνουν το στόμα τους και κουνάνε επιδέξια τα πτερύγιά τους στο τζάμι μας υπνωτίζει... Είναι τόσο όμορφα!.

Έχουμε επισκέψεις στο σπίτι και πάνε όλοι, κολλάνε στο ενυδρείο και ο ψάρης κρύβεται κάτω από την ανούμπια, μέσα στο φόβο του. Τότε καταλαβαίνουμε πως ο Τάκης θεωρεί εμάς ως αφεντικό. Είμαστε πιά ''φίλοι'' με τον ψάρη μας.

Τότε έρχεται η αρρώστια, μια δύστυχη στιγμή. Ο Τάκης είναι στον πάτο και ανοιγοκλείνει αργά το στόμα του. Εμείς προσπαθούμε ρίχνοντας αλάτι να τον συνεφέρουμε και ύστερα δοκιμάζουμε τα φάρμακα. Ο Τάκης συνέρχεται και εμείς πετάμε στα σύννεφα. Αυτό όμως θα κρατήσει λίγο. Ξαφνικά ο ψάρης σταματά να κολυμπά και ανεβαίνει στην επιφάνεια ακίνητος. Εμείς κλείνουμε το φίλτρο να μην τον χτυπάει και βλέπουμε πως δεν αναπνέει. Αυτό είναι τεράστιο πλήγμα για τους χρυσοψαράδες. Κρατάμε στα χέρια μας ένα τεράστιο ψάρι 20 εκατοστών που είχαμε τόσο καιρό. Φαίνεται να χαμογελά, έχει πεθάνει σαν αγγελούδι. Και τότε σκεφτόμαστε πώς είναι πολύ πιο χαρούμενος τώρα.

Ο καιρός περνάει, μεγάλη είναι η απώλειά μας. Σκεφτόμαστε τη γλυκιά φατσούλα του όταν τρώει στην επιφάνεια, τις ώρες που κυνηγούσε το δάκτυλό μας μέσα από το τζάμι... Με τον καιρό η απώλεια φαίνεται όλο και μικρότερη... Και τότε αποφασίζουμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο. Αρχίζει μία καινούρια εμπειρία, με καινούριο ψάρη μας, τον Μάκη. Θυμόμαστε τη μαγεία και την εξυπνάδα των χρυσόψαρων και ξεπερνάμε την απώλειά μας.
Τώρα πιά δενόμαστε και με τον Μάκη τον κογκολέζο και μπροστά μας βρίσκονται πολλές εμπειρίες...

Και ύστερα από όλα αυτά, μπορώ να πώ πως τα χρυσόψαρα είναι μοναδικά ψάρια. Δεν μας είναι ποτέ εύκολο να τα αποχωριστούμε αλλά περνάμε υπέρχοχα μαζί τους... Γι' αυτό και εγώ δηλώνω φανατικός ΧΡΥΣΟΨΑΡΑΣ Εσείς;

[daron]

φοβερό άρθρο!μπράβο!εάν και δεν έχω τώρα χρυσόψαρο καταλαβαίνω απόλυτα τι λες αθάνατα χρυσόψαρα...

[Τηλέμαχος]

ευχαριστώ! αυτό το άρθρο γράφτηκε από δικές μου εμπειρίες. Αχ Μαυρίκο

[harris samos]

δεν ειμαι χρυσοψαρας αλλα για ολους το ιδιο ισχηει ακομα αν αυτο το ψαρι λεγετε χρησοψαρο νεον η δισκος ολοι αγαπαμε αυτα που εχουμε και στεναχωριομαστε με την απολια κανεις δε θελει να εχει αρρωστα ψαρακια η ζωακια μακαρι να ειχαν το ιδιο οριο ζωης με τους ανθρωπους και να μη τα χαναμε ποτε

ακομα και 80 -90 χρονων θα μου αρεσε να βλεπω τα ψαρια μου καλα και ας τα γερασμενα μου χερια να μη μπορουν να σηκοσουν τα μπετονακια της αλλαγης

[Τηλέμαχος]

Ναι η αγάπη που δίνουμε σε αυτά τα πλασματάκια είναι απερίγραπτη... Εγώ συγκινήθηκα όταν έγραψα το κείμενο. Θυμόμουν τη γλυκιά φατσούλα του Μαυρίκου... Τα πεταχτά ματάκια του...