Τα ψαρακια μεγαλωνουν μια χαρα χωρις καμμια απωλεια.
Να απαντησω στην ερωτηση τι θα τα κανω.
Το ειδος ειναι σε κινδυνο εξαφανισης, και πολυ δυσκολο να αναπαραχθει. Ετσι υπαρχουν πολυ λιγα ψαρια ανα τον κοσμο - τα περισσοτερα σε ζωολογικους κηπους και σε μια χουφτα χομπιστες. Στην Ελλαδα απο οσο ξερω εχει πετυχει αναπαραγωγες ο Γιωργος Ρεκλος κι εγω - (τα ψαρια τα προμηθευτηκαμε απο τον Συλλογο κιχλιδοφιλων της Γαλλιας), και κρατανε ψαρια πολυ λιγοι.
Αρκετα απο τα μικρα θα τα παω στη Γαλλια στο συνεδριο των Γαλλων τον Οκτωβρη - εχω ηδη καποια ζητηση και σιγουρα μεχρι τοτε θαχω κι αλλη. Οπως και ναχει ομως, μενουν παρα πολλα για δωσιμο εδω. Αλλά εδω υπαρχουν καποιοι οροι.
Γινονται μεγαλα (20 με 30 εκατοστα) και ειναι επιθετικα. Χρειαζεται μια εξαδα τουλαχιστον για να εχει καποιος πιθανοτητες να βγαλει ζευγαρι. Πραγμα που σημαινει οτι θελει τουλαχιστον 700 με 1000 λιτρα, πολλα ευκολα φυτα (βαλισνεριες, κρεμμυδια) και πολλα ξυλα, για να δημιουργουνται κρυψωνες, και οχι αλλα ειδη στο ενυδρειο, με εξαιρεση κανεναν πλεκο.
Υπ οψιν οτι κυκλοφορουν στην αγορα (σε δυο τρια μαγαζια) ψαρια απο την γεννα του Γ. Ρεκλου παραπλησιου ειδους (Paratilapia sp. Andapa, με "large points", που ειναι κατα πασα πιθανοτητα και το κανονικο Paratilapia polleni) και απαγορευεται ρητως να αναμιχθουν γιατι υβριδιζουν.
Οι επιδοξοι αναδοχοι λοιπον θα πρεπει να δεσμευτουν οτι δεν θα βαλουν τα δυο ειδη μαζι, οτι θα τα παρουν σε εξαδες και θα τους προσφερουν τις παραπανω συνθηκες, και οτι σε περιπτωση πετυχημενης γεννας ενα μερος απο τα μωρα θα επιστρεψει (μεσω του συλλογου κι εμενα) στη Γαλλια.
Δυσκολο, αλλά τουλαχιστον για καποιους προχωρημενους, με χωρο, ειναι μια προκληση και κατι που συμβαλλει λιγο πιο ουσιαστικα στο χομπι μας. Κι ειναι και παρα πολυ ομορφο ψαρι.
|