Ο ιδανικός τρόπος προσαρμογής έχει να κάνει με τη διαφορά παραμέτρων νερού από το ένα ενυδρείο στο άλλο και με το είδος του ζωντανού. Δεν υπάρχει στάνταρ ιδανική διαδικασία.
π.χ. αν πάρεις ζωοτόκα από ενυδρείο που χρησιμοποιούν αλάτι και στο δικό σου δε χρησιμοποιείς, με τη μέθοδο σακούλας θα ζοριστούν πολύ.
Αν έχεις παρόμοια νερά, αρκεί βέβαια μια σύντομη γρήγορη προσασμογή στην ίδια τη σακούλα.
Στο άλλο άκρο, σε πολύ μεγάλες διαφορές και ευαίσθητα ζώα, μπορεί να χρειαστεί ακόμα και ενδιάμεσο ενυδρείο.
Μια άλλη εύκολη πρακτική είναι να βάλεις τα νέα ψάρια με το νερό της σακούλας σε ένα καθαρό ενδιάμεσο δοχείο και να βάλεις να στάζει ένα σωληνάκι αεραντλίας από το ενυδρείο στο δοχείο, έτσι ώστε να διαρκέσει μισή με 1 ώρα η προσασμογή. (δηλ σε τόση ώρα πρέπει να έχει γίνει το νερό περίπου όπως του ενυδρείου).
Εννοείται ότι δεν πρέπει να είναι σε κάποιο παγωμένο πάτωμα και ξεφύγει η θερμοκρασία, ούτε κάτω από κάποιο φως και ζορίζονται.
Οι κυριότερες παράμετροι που μπορεί να οδηγήσουν με απότομη προσαρμογή είναι:
η διαφορά στο PH και
η διαφορά οσμωτικής πίεσης
για το 2ο, μπορείς να μετράς εύκολα με ηλεκτρονικό όργανο TDS (18-20 ευρώ από ebay), ή μετράς GH με κάποιο υγρό τεστ.
Το θέμα με την οσμωτική είναι ότι γενικά δεν τα πειράζει τόσο το απότομο ανέβασμα (να πάνε σε σκληρότερο νερό), όσο το απότομο κατέβασμα (να πάνε σε μαλακότερο).
Βέβαια υπάρχουν και άλλες τιμές που επιρρεάζουν πολύ κάποια ψάρια (π.χ. κάποιες γαρίδες παθαίνουν ζημιά με απότομη αλλαγή νιτρικών), αλλά πάντα έχουν μεγάλη σημασία αυτά τα 2.
Τέλος, πολλές φορές είναι καλό να χρησιμοποιηθούν κάποια ήπια προληπτικά "φάρμακα" όταν κρίνεις ότι υπάρχει ρίσκο. π.χ. melafix, pimafix, εκτοζον.
αυτά τα 3 είναι τα πιο γνωστά από τα φάρμακα που μπορεί να βάλει κανείς προληπτικά και δεν κάνουν ζημιά στη βιολογία του φίλτρου.
|