Θα ήθελα και εγώ να προσθέσω στη συζήτησή σας την άποψή μου.
Τα 100 λίτρα, έχουν πολλούς περιορισμούς αλλά δεν είναι κάτι το ακατόρθωτο, για να λειτουργήσει.
Όσον αφορά τους οργανισμούς, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει, θέλω να αναφέρω, πως υπάρχουν πολλά είδη ψαριών, που ζουν ενδημικά στις αποχές, των οποίων το μέγεθος δεν υπερβαίνει τα λίγα εκατοστά. Τα συγκεκριμένα ψαράκια, σε περιορισμένο αριθμό, μπορούν να αναδείξουν ένα τέτοιο μικρό σχετικά σύστημα, το οποίο θα έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
Επίσης υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ασπόνδυλων οργανισμών, που μπορούν να συμβιώσουν και ταυτόχρονα να βοηθούν στην ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου του φυσικού συστήματος.
Αλανιάρικα ψάρια, μπορούν να τοποθετηθούν, μόνο στο στάδιο του γόνου, με σκοπό να απελευθερωθούν μόλις μεγαλώσουν αρκετά. Και μεγαλώνουν πολύ γρήγορα, παρόλα τα θεωρητικά λίγα λίτρα, που τους παρέχονται.
Πάντως το όλο εγχείρημα, θα πρέπει να διακατέχεται, από σοβαρότητα και υπευθυνότητα και όχι από επιπόλαιες κινήσεις. Όπως έχω αναφέρει αρκετές φορές, ένα Μεσογειακό σύστημα, δεν θα πρέπει να θεωρείται σαν το ενυδρείο του φτωχού, αλλά σαν ένα ολοκληρωμένο φυσικό σύστημα, που απαιτεί γνώσεις και εμπειρία. Προϋπόθεση είναι η μελέτη του αντικειμένου.
Η μελέτη της λειτουργίας των τροπικών φυσικών συστημάτων, θα βοηθήσει πολύ.
Όσον αφορά τους ιππόκαμπους, δεν το συζητώ. Όπου τους βλέπουμε στις θαλασσινές μας εξορμήσεις θα πρέπει να τους θαυμάζουμε, να τους φωτογραφίζουμε και να τους αφήνουμε όπως τους βρίσκουμε.
Κάτι άλλο που δεν κατάλαβα, είναι η χρήση της αερόπετρας, που αναφέρεις. Εννοείς να αποθηκεύεις φυσικό θαλασσινό νερό, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με κάποια οξυγόνωση?
Θα ήθελα να σε πληροφορήσω, πως το θαλασσινό νερό, που συλλέγεται για ενυδρειακές ανάγκες, θα πρέπει να χρησιμοποιείται άμεσα, διαφορετικά θα πρέπει να υποστεί ειδικής επεξεργασίας, για να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά σαν νεκρό νερό. Κατά τη γνώμη μου δεν αξίζει τον κόπο, ενώ ταυτόχρονα εγκυμονεί και πολλούς κινδύνους.
Καλή συνέχεια
Υ.Γ. Η σύλληψη οργανισμών από το φυσικό τους περιβάλλον, και η διατήρησή τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας, αποτελεί χαρακτηριστικό, ενός μεγάλου μέρους του χόμπι μας και κατά τη γνώμη μου δεν θα πρέπει να αναφέρεται σαν κάτι το επιλήψιμο, ειδικά από άτομα, που γνωρίζουν και εφαρμόζουν τις ισορροπίες.
Η συναισθηματική πλευρά του, είναι πράγματι ένα θέμα, αλλά ίσως αφορά αυτούς που δεν ασχολούνται με το χόμπι. Σίγουρα όμως αποτελεί αντικείμενο, άλλης συζήτησης.
|