[in the pond]

Αρθρογραφία: Βασίλης Χατζημιλτής (in the pond)

Το άρθρο αυτό έχει ως σκοπό να καταπιαστεί με τις ευθύνες που αναλογούν στον κάτοχο τεχνητής λίμνης, έναντι στη ζωή (χλωρίδα-πανίδα) που ενδεχομένως θα μαζευτεί από τη γύρω περιοχή, στο περιβάλλον της λίμνης μας, την αυλή μας.

Είναι γεγονός ότι η φύση από μόνη της, έχει την ικανότητα να μετατρέψει έναν πεταμένο κουβά γεμάτο νερό σε ένα υγροβιότοπο. Είναι δε φανερό ότι ποτέ δεν δώσαμε την ανάλογη σημασία στις δυνατότητες της μητέρας φύσης, άρα πολύ πιθανόν να μην παρατηρήσαμε ποτέ το πιο πάνω γεγονός. Όταν αναλογιστούμε και εννοήσουμε την πυραμίδα της ζωής για κάθε βιότοπο ξεχωριστά, τότε θα καταλάβουμε πόσο εύθραυστη είναι και ότι ο κάθε οργανισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός για το έργο που επιτελεί, καλό ή κακό για εμάς.

Πολλά βιβλία για κηποτεχνίες, έχουν κατηγοριοποιήσει (πολύ κακώς) τα έντομα στα ωφέλημα και τα εχθρικά. Ο κύριος τρόπος δράσης μας σε μια ενδεχόμενη εχθρική εισβολή είναι συνήθως ο ψεκασμός. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως, τείνει να καταστρέψει ολόκληρο το βιότοπο που σχηματίστηκε για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, κάποιες φορές χρόνια και όχι μόνο. Νομίζουμε ότι αποδεκατίζουμε τα εχθρικά για μας έντομα, αλλά αγνοούμε ότι αποδεκατίζουμε παράλληλα και όλα τα ωφέλημα. Συνήθως, τα παράσιτα όπως οι αφίδες, επανέρχονται πολύ σύντομα, αφού η αναπαραγωγική τους δεινότητα είναι άξια θαυμασμού. Αυτό όμως που συνέβηκε στην πραγματικότητα είναι τραγικό, γιατί μαζί με τις αφίδες, σκοτώσαμε ή διώξαμε κάθε κυνηγό που τρέφεται με τις αφίδες (πασχαλίτσες, μάντυς αλογάκια της Παναγίας, μικρές σφύκες, αράχνες, πουλιά, σαύρες) που στα πιο πάνω η αναπαραγωγή τους εντάσσεται σε ετήσιο κύκλο και ποτέ όποτε τύχει. Άρα, χάνοντας όλα τα πιο πάνω, χάνουμε ταυτόχρονα την συντροφιά τους για ένα ολόκληρο χρόνο ή και περισσότερο με όσες συνέπειες μπορούμε να φανταστούμε, ώς προς την χαλιναγώγηση της αναπαραγωγής των παρασίτων.

...και κάπου εδώ ξεκινούν οι ευθύνες του λιμνόφιλου. Αν η φύση τον γεμάτο με νερό κουβά τον μετατρέπει σε βιότοπο, τότε αναλογιστείτε τι μπορεί να συμβεί σε ένα τεχνητό βιότοπο με τρεχούμενο νερό, ένα παράδεισο φυτών και τροφή. Είναι περιττό να πω ότι ο βιότοπος αυτός θα προσκαλέσει σχεδόν όλη τη ζωή της γύρω περιοχής, από τον μικρότερο οργανισμό, ως τον μεγαλύτερο θηρευτή. Η επιλογή της εξόντωσης πρέπει να είναι απαγορευμένη στο λεξιλόγιο του λιμνόφιλου και πρέπει να μάθει ότι και αυτός είναι απλά μέρος του δικού του βιότοπου. Τίποτε δεν θανατώνεται. Αν ο λιμνόφιλος αδυνατεί να καταλάβει το μύνημα αυτό, τότε είναι καλύτερα για όλους να δημιουργήσει ένα ενυδρείο μέσα στο σπίτι του, που θα μπορεί απρόσκοπτα να διαχειρίζεται όπως αυτός επιθυμεί.

Προσωπικά, παρακολουθώ τη ζωή στην αυλή μου να εξελίσσεται καθημερινά. βλέπω πολλά στοιχεία που όταν τα παρακολουθούμε στα ξένα ντοκιμαντέρ για τη φύση, μένουμε άναυδοι. Κάποιες φορές παρέχω όλες τις συνθήκες ώστε να "μαζέψω" και να αναπαράγω κάποια έντομα όπως οι πεταλούδες που στις μέρες μας είναι σπάνιες στις κατοικημένες περιοχές. Τουλάχιστον στην Κύπρο, η πεταλούδα Papilio Machaon έχει γίνει πολύ σπάνια με τους ψεκασμούς και την ανθρώπινη δράση. Όλα είναι ένας κύκλος, εύθραυστος μεν, αλλά ιδιαίτερα σημαντικός δε. Με την πλήρη αποχή χρήσης χημικών και κάθε είδους παγίδας για 10 χρόνια τώρα, είμαι σε θέση να αναφέρω ότι η αυλή μου αν και μικρή, έχει την ικανότητα να δουλεύει από μόνη της σαν βιότοπος, με τη λίμνη (νερό), τα φυτά (τροφή και κρυψώνες), τις πέτρες, το χώμα, εμένα να μεριμνώ για την φροντίδα του.

Εννοείται ότι απαγορεύονται εντελώς οι παντός είδους ψεκασμοί, οι διάφορες παγίδες κόλλας, ηλεκτρικές παγίδες (γιατί λόγο του μικρού μεγέθους του βιότοπου μας, είναι σχεδόν σίγουρο ότι το υπεριώδες φως θα τα προκαλέσει) είτε μιλάμε για κουνούπια, είτε για έντομα θυρευτές.

Δεν θα μπορούσα να χαιρετήσω την ολοκαίνουρια κατηγορία με κάτι λιγότερο αυτό αυτό το άρθρο. Ένα θέμα που για τους περισσότερους ίσως να μην πέρασε καν από το μυαλό τους. Εννοείται ότι πολύ σύντομα θα έρθουν πολύ περισσότερα πράγματα, με πολύ υλικό.