Η επιλογή της τραγάνας σαν βάση είναι μια πολύ καλή λύση, αρκεί να τοποθετηθεί σωστά, με αρκετά κενά, ώστε να επιτρέπεται η καλή κυκλοφορία του νερού.
Ζωντανή τραγάνα, μπορείς να προμηθευτείς από επαγγελματίες ψαράδες, που ανασύρεται με τα δίχτυα τους. Αρκεί βέβαια να έχεις κάποιον γνωστό, που να σε εξυπηρετήσει και να βάλει κάποια κομμάτια σε ένα κουβά, για να διατηρηθούν και να μην ξεραθούν.
Και εγώ προσωπικά, δεν έχω βρει κάποια περιοχή με μεγάλη ποσότητα πορώδους βράχου. Πάντως με προσεκτική εξερεύνηση, όλο και κάποιο κομμάτι βρίσκεται.
Πολύ καλά κομμάτια είναι αυτά που σχηματίζονται από οστρακόδερμα, τα οποία κατόπιν πεθαίνουν και εγκαταλείπουν έναν ασβεστιακό σχηματισμό, πανάλαφρο. Στην περίπτωση αυτή ανήκουν οι πετροσωλήνες.
Επίσης νεκρά σκληρά κοράλλια, που έχουν παραμείνει μεγάλο διάστημα στο βυθό, είναι μια πολύ καλή περίπτωση.
Αλλά ψάχνοντας, όλο και κάτι καλό μπορείς να βρεις.
Κατά τη γνώμη μου, εφόσον το ενυδρείο σου είναι μικρό, καλό θα ήταν να προτιμήσεις, σχετικά μικρά κομμάτια. Έτσι θα αυξήσεις σημαντικά την ενεργή επιφάνεια του βράχου , θα δημιουργήσεις περισσότερες αναερόβιες ζώνες, ενώ ταυτόχρονα θα υπάρχει και καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα, λόγω της σωστής κλίμακας.
Όσον αφορά την άμμο, προσωπικά θα προτιμούσα λεπτόκοκκη, για να έχει όσο το δυνατό καλύτερα βιολογικά αποτελέσματα.
Καλό είναι ο βράχος να μην έρχεται σε επαφή με την άμμο, ώστε να αποφεύγεται η συλλογή οργανικών υπολειμμάτων, αλλά και η αποφυγή συσσωμάτωσης.
Πολύ καλοί αναδευτές της άμμου, είναι τα ολοθούρια. Ένας τέτοιος οργανισμός, μετρίου μεγέθους ή δυο μικροί, θα έχουν άριστα αποτελέσματα στην αεροβική ζώνη. Το ίδιο και ένας αστερίας άμμου και μερικοί ερημίτες, επίσης άμμου.
Ο έντονος φωτισμός, δεν είναι απαραίτητος για τα Μεσογειακά συστήματα, αφού όλου οι οργανισμοί είναι ετερότροφοι.
Η γνώμη μου είναι να καταφύγεις στη εύκολη και οικονομική λύση των Τ8. Έτσι και καλό αποτέλεσμα θα έχεις και θα αποφύγεις την υπερβολική έξαρση μικροάλγης.
Εκτός αν σκέφτεσαι να διατηρήσεις, κάποιο είδος μακροάλγης.
Μεσογειακά κοράλλια υπάρχουν, άφθονα, αλλά οι ποικιλίες που συναντάμε στα αβαθή δεν έχουν τα εντυπωσιακά χρώματα των αντίστοιχων, που προέρχονται από τα βαθιά.
Ο ψαροντουφεκάς ποτέ δεν παρατηρεί τις λεπτομέρειες του βυθού, γιατί αυτό που αναζητεί είναι εντελώς διαφορετικό. Αν βουτήξεις, όμως χωρίς ψαροντούφεκο, μόνο με τον φακό σου, θα παρατηρήσεις απίθανα πράγματα, που δεν τα φανταζόσουν ποτέ. Ειδικά σε εσοχές-σπηλιές και κάτω από τα βράχια.
Θα προτιμούσα, βέβαια, ένα τέτοιο σύστημα χωρητικότητας 400 λίτρων, το λιγότερο. Αλλά καταλαβαίνω, ίσως είναι πολυτέλεια. Από τίποτα όμως, καλό να βολευόμαστε, με ότι διαθέτουμε.
Αν και εκτός θέματος, σου αναφέρω, ότι διατήρησα Μεσογειακό φυσικό σύστημα, για περισσότερο από τρία χρόνια, με άριστα αποτελέσματα.
Το ενυδρείο είχε σχήμα κύβου με χωρητικότητα περίπου 120 λίτρα. Δεν το κατασκεύασα για αυτό το σκοπό, αλλά αυτό είχα σε στοκ.
Τον βράχο τον είχα τοποθετήσει με διάταξη πλάτης-τοίχου, με κλήση προς την μπροστινή πλευρά, όπου και έσβηνε στην άμμο. Με τον τρόπο αυτό, είχα αφήσει ελεύθερο χώρο, μόνο στην μπροστινή περιοχή, γύρω στα 15-20cm. Μία, κατά το δυνατόν προσέγγιση Μεσογειακής αποχής σε μικρογραφία.
Περιμένω νεότερα.
Καλή συνέχεια
|