Η προσωπική μου άποψη, είναι ότι μπορούμε να πλησιάσουμε τις φυσικές συνθήκες, μόνο με συστήματα "ημιανοικτού" τύπου, όπως ισχύει σε αρκετά public aquariums.
Αυτό ισχύει γενικώς και δεν πρέπει να τι εξειδικεύουμε μόνο στα Μεσογειακά συστήματα.
Αν το δεχτούμε αυτό, μήπως είναι σαν να λέμε ότι έτσι και αλλιώς η προσπάθεια μας είναι καταδικασμένη (από άποψης ιδανικών συνθηκών)?
Κατά τη γνώμη μου, καμία προσπάθεια δεν πρέπει να θεωρείται εξ αρχής σαν καταδικασμένη, αλλά έστω σαν μια μικρή προσφορά, ένα λιθαράκι, στο όλον πάζλ.
Άρα ξεκινάμε μια προσπάθεια Μεσογειακού ενυδρείου με πολλές υποχωρήσεις (κυρίως λόγω κόστους) αλλά με προοπτική επιτυχίας στο να διατηρήσουμε ζωντανούς τους κατοίκους του ενυδρείου και «ψιλοευχαριστημένους»!
Όπως τόνισα και στις προηγούμενες απαντήσεις μου, οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί, τόσο από την πλευρά του ερασιτέχνη, όσο και από την πλευρά των ζωντανών (άθελά τους βέβαια), είναι κάτι αναπόφευκτο, αλλά είναι μέσα στους κανόνες του χόμπι μας.
Μου φαίνεται απίθανο να φτάσουμε σε επίπεδο κράτησης Μεσογειακών ειδών τόσο υψηλό, που να πετύχουμε και αναπαραγωγές.
Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει στο μέλλον. Μην ξεχνάς, ότι αυτό πριν λίγα χρόνια φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, για τα τροπικά είδη ψαριών. Σήμερα, όμως, άλλος ένας μύθος έχει καταρριφθεί.
Την ίδια οδό, πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν και τα Μεσογειακά κλειστά συστήματα, όσο υπάρχουν χομπίστες με μεράκι, αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον, για την κατηγορία αυτή.
Η επιτυχία είναι κάτι εντελώς σχετικό και εξαρτάται από την οπτική γωνία, που το παρατηρεί ο καθένας. Για παράδειγμα ένα επιτυχημένο σύστημα τροπικού υφάλου, στα μάτια ενός χομπίστα, είναι μια εντελώς τραγική αποτυχία στα μάτια ενός...φιλόζωου.
Φιλικά
Νίκος
|