Εγώ συνεχίζω μια χαρά και έχω κάνει και 2 μετατροπές σε 2 φίλους που πήραν...
Η μία είναι το σύστημα της πρώτης φωτό, που βρήκα σε κάποια φόρουμ, με 2 ανεπίστροφες βαλβίδες εσωτερικά (την εξωτερική την έχω παραλείψει γιατί έχω ηλεκτρομαγνητική), που ειναι πολύ καλή βελτίωση, με το σωληνάκι που ρίχνει το κιτρικό οξύ να φτάνει μέχρι κάτω, ώστε να γίνεται άμεση αντίδραση με την σόδα που κάθεται στον πάτο, πράγμα που αργεί σημαντικά με τον τρόπο που το έχω εγώ, χωρίς ωστόσο να έχω πρόβλημα, καθώς πέφτει από την κορυφή με αρκετη ταχύτητα ώστε να αναδεύει το διάλυμα!! Με τις ανεπίστροφες, αποτρέπεται η εισαγωγή σοδόνερου στο κιτρικό, καθώς και η έκχυση κιτρικού από το Υ σωληνάκι...
Η δεύτερη είναι όπως η δεύτερη φωτό, δικιάς μου έμπνευσης (τελείωσα και ένα φυσικό Πάτρας
) όπου η ανεπίστροφη απλά δεν επιτρέπει έκχυση σοδόνερου στο κιτρικό οξύ, κατά την αντίδραση.. Όμως, καθώς προφανώς δεν μπορεί να γεμίσει ούτε με αέριο την πρώτη μπουκάλα, για την αρχική δημιουργία πίεσης, απλά ρίχνω "στα γρήγορα" ένα κουταλάκι σόδα στο πρώτο μπουκάλι με το κιτρικό οξύ και βουλώνω αμέσως το καπάκι, το CO2 περνάει και στην δέυτερη μπουκάλα μέσω της ανεπίστροφης και φτάνω την πίεση περίπου 2 bar με ένα κουταλάκι σόδα, μια χαρά!! Μετά, καθώς η πίεση δεν ελαττώνεται στην πρώτη μπουκάλα, λόγω της ανεπίστροφης, όταν πέσει η πίεση στην δεύτερη, ρουφάει λίγο κιτρικό οξύ μέχρι να ξαναφτάσει πάλι 2 bar!! Με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθεί απότομα η πίεση, καθώς ο μόνος τρόπος για να μετακινηθει κιτρικό οξύ, είναι να πέσει η πίεση στην δεύτερη λόγω κατανάλωσης.. Μέχρι τώρα (2 βδομάδες), η πίεση στην δεύτερη μπουκάλα έχει διακύμανση 1,9-2,1 bar, δίνοντας πολύ σταθερή παροχή CO2!!
Επίσης διάβασα σε φόρουμ, ότι το νερό που διαλύουμε το κιτρικό/σόδα πρέπει να είναι από RO ή απεσταγμένο, το οποίο έχει επιστημονική εξήγηση γιατί λειτουργεί καλύτερα και όντως το τέσταρα και λειτουργεί πιο ομαλά η αντίδραση σόδας και κιτρικού!!
Βασικά καθώς προχωράει η διαδικασία και ο όγκος του διαλύματος αυξάνει, το διάλυμα του άλατος που προκύπτει από την αντίδραση με το διάλυμα του κιτρικού οξέως που πέφτει, δημιουργούν "περίπου" 2 στρώματα διαλυμάτων, όπως π.χ. το νερό και το λάδι που δεν αναμιγνύονται, με συνέπεια να προσθέτουμε κιτρικό οξύ, αλλά αυτό να παραμένει στην επιφάνεια και να μην φτάνει την σόδα η οποία όντας αρκετά αδιάλυτη παραμένει στον πυθμένα, με συνέπεια, να πέφτει όλο και περισσότερο κιτρικό οξύ, καθώς δεν γίνεται αντίδραση και κάποια στιγμή που θα φτάσει την σόδα στο κάτω μέρος, έστω και μια μικρή ποσότητα κιτρικού οξέως, να αντιδράσει, να σχηματίζονται φυσαλίδες, οι οποίες με την άνοδό τους, ανακατέβουν το διάλυμα, με συνέπεια να αρχίσει να αντιδρά εκθετικά όλη η ποσότητα του κιτρικού που "επέπλεε" και να φτάνει η πίεση το θεό.. Όταν αντιδράσει όλη η ποσότητα, η πίεση εξισορροπείται στην νέα αυτή υψηλή πίεση και ξαναγίνεται πάλι το ίδιο, μέχρι να σκάσουν τα μπουκάλια
Η λύση στο πρόβλημα αυτό, είναι ότι έχω κόψει το σωληνάκι, όπως είπα στα προηγούμενα ποστ, ώστε να πέφτει με ταχύτητα το κιτρικό και να αναδεύει το διάλυμα.. Μία μικρή αύξηση της πίεσης πάντως στην περίπτωσή μου έχω δει, αλλά είναι της τάξεως των 0,2 bar... Επίσης κάθε 2 μέρες ανακινώ και την μουκάλα με την σόδα λίγο για να αποφεύγεται ο διαχωρισμός των διαλυμάτων..
Το απεσταγμένο νερό, με specific gravity στην μονάδα, βοηθάει στην απότροπή του διαχωρισμού αυτού!!
Ελπίζω να μην κούρασα, έγραψα ότι έγραψα γιατί φάνταζε αδιανόητο στους φίλους μου, από τον σαφή τρόπο που λειτουργεί το σύστημα αυτο, ανα υξηθει η πίεση έτσι αυθόρμητα μετά από ένα χρονικό διάστημα.. Ελπίζω να βοήθησα!!
Αν και έιναι υπό δοκιμή ακόμα και οι 2 αυτές μέθοδοι, πιστεύω θα καταλήξω στην δικιά μου εκδοχή (την δεύτερη) καθώς με μία πολύ μικρή αρχική απώλεια κιτρικού οξέως, που στην ουσία δεν είναι καν... έχω πολύ σταθερή τιμή πίεσης και μέχρι τώρα δεν βλέπω να μπορεί κάτι να πάει στραβά..