Κάποτε μου έδωσαν ένα που επέζησε στο δίχτυ μετά το ψάρεμα σε ποτάμι στα βουνά του νομού Δράμας.
Το έβαλα σε μια 2lt γυάλα (πριν 7-8 χρόνια ) αφού τότε δεν γνώριζα τίποτα. Το ψάρι έζησε χωρίς εμφανή σημάδια ταλαιπωρίας. Ψάρευα ψαράκια και το τάιζα, αλλά ποιό πολύ το τάιζα φυλλαράκια
(άτιμη άγνοια). Όταν έτρωγε -ακόμα και τα φυλλαράκια - έκανε την γνωστή απότομη κίνηση των θηρευτών. Από αυτό μάλιστα είχα καταλάβει ότι είναι σαρκοφάγο.
Δεν είχα χαλίκι και το ευλογημένο κόπριζε πολύ. Κάθε 2 μέρες άλλαζα νερό (και δεν ήξερα τότε για αντιχλώριο).
Στο τέλος μετά από 5-6 μήνες αγανακτισμένη από την συνεχή φροντίδα το άφησα ελεύθερο στο ποτάμι της περιοχής.
Είχε αδιάφορο χρώμα, αλλά σε κάθε κίνηση, έβλεπα γαλάζιες ανταύγειες που με εντυπωσίαζαν και το έκαναν εμφανησιακά ενδιαφέρον.
Από τότε ηλιόψαρο ξαναείδα στο δημοτικό ενυδρείο Δράμας και εκεί έμαθα ότι δεν είναι ιθαγενές, και η εισαγωγή του στα νερά της Ελλάδος έκανε ζημιά στους πληθυσμούς των άλλων ψαριών, γιατί δεν είναι μόνο που τρώει αυγά και γόνο αλλά τα τρώει όλα, τα εξαφανίζει!!!
Αυτή είναι η εμπειρία μου με το ηλιόψαρο.