Σαφώς, η ευθανασία προϋποθέτει ΑΝΩΔΥΝΟ θάνατο. Ο θάνατος στην κατάψυξη ΔΕΝ είναι ανώδυνος. Παλιά τον χρησιμοποιούσαν σαν μαρτύριο (θυμάστε τους 40 μάρτυρες; )
Όπως λέει ο aquaman, πρώτα αναισθητοποιούμε το ψάρι, και αυτό γίνεται με ευγενόλη (γαρυφαλέλαιο) από το φαρμακείο.
Γεμίζουμε ένα βαζάκι που κλείνει καλά ως τη μέση με νερό ενυδρείου. Βάζουμε σταγόνες ευγενόλης σε αναλογία 1 ανά λίτρο του δοχείου που θα γίνει η αναισθησία (το βαζάκι είναι για ανακάτεμα μόνο, δεν γίνεται στο βαζάκι η αναισθησία, αλλά σε μεγαλύτερο δοχείο, πχ. καραντίνα ή μεγάλο τάπερ). Είναι προτιμότερο να φτιάξουμε περισσότερο αναισθητικό ή λίγο πιο δυνατό, παρά να ταλαιπωρηθεί το ζωντανό. Ανακατεύουμε ΚΑΛΑ. Η ευγενόλη είναι δυσδιάλυτη στο νερό. Θέλει τουλάχιστον 5 λεπτά κούνημα στο χέρι, ή χρήση φραπεδιέρας. Η προσθήκη 1-2 σταγόνες καθαρό οινόπνευμα βοηθά στη διάλυση της ευγενόλης. Μεταφέρουμε το ψάρι από το ενυδρείο στο δοχείο με το ενδρειακό νερό. Καλό είναι η μεταφορά να γίνει άμεσα μετά το ανακάτεμα του αναισθητικού, αλλιώς ξαναανακατεύουμε.
Μεταφέρουμε το ψάρι στο δοχείο της αναισθησίας και προσθέτουμε το 1/4 του αναισθητικού ανά τέταρτο. Κάθε φορά πριν ρίξουμε αναισθητικό, το ξαναανακατεύουμε καλά. Αν το ψάρι αρχίσει να χάνει τις αισθήσεις του ρίχνουμε άμεσα και το υπόλοιπο αναισθητικό αφού το ανακατέψουμε.
Όταν χάσει τελείως την επαφή με το περιβάλλον, το αφήνουμε έτσι για 1-2 ώρες, πριν περάσουμε στην θανάτωσή του, και μόνο αν είμαστε βέβαιοι πως δεν ανασαίνει. Αν η διαδικασία δεν έχει σωστό αποτέλεσμα σημαίνει πως δεν ανακατέψαμε σωστά. Σε αυτή την περίπτωση επαναλαμβάνουμε πιο προσεκτικά.
Η θανάτωση του ψαριού γίνεται ΠΑΝΤΑ και γίνεται με
αποκεφαλισμό ή στην
κατάψυξη,
μετά την πλήρη αναισθητοποίησή του. Αν επιλέξουμε την κατάψυξη, το βάζουμε στο βαζάκι που παρασκευάσαμε το αναισθητικό με λίγο από το νερό του (που έχει μέσα και αναισθητικό) και μετά στην κατάψυξη.
Τονίζω πως
η οριστική θανάτωση πάντα ακολουθεί την αναισθησία. Κανένα από τα δύο αυτά στάδια δεν πρέπει να παραλείπεται!
Καλό είναι να μη φτάνουμε να μιλάμε για ευθανασία, αλλά συχνά αυτή είναι αναγκαία, παρά να αφήνουμε το ζωντανό να υποφέρει τόσο, χωρίς ελπίδα.