οκ, υπαρχουν δυο ειδη τελειομανων ανθρωπων, οι ψυχωτικοι οι οποιοι θελουν μονιμα την τελειοτητα αλλα αποτυγχανουν ακομα και να ψησουν ενα αυγο (μη λειτουργικη τελειομανια) και οι ανθρωποι οι οποιοι προσπαθουν για το καλυτερο και εχουν παντα -η σχεδον παντα - τα καλυτερα αποτελεσματα (οποτε η τελειομανια τους ειναι λειτουργικοτατη).
Αν και δεν υπαρχει διαχωρισμος στα αιτια που προκαλουν αυτη την συμπεριφορα (τα αιτια ειναι κοινα και στις δυο περιπτωσεις και εχουν να κανουν συνηθως με καποια αποτυχια, συνηθως στην παιδικη ηλικεια και επιπληξεις κτλ) η πρωτη περιπτωση θεωρειται αρωστια, ενω η δευτερη οχι.
Ο λογος ειναι πως στην πρωτη περιπτωση ο ψυχακιας θα σκεφτοταν οτι πρεπει να βαλει και τριτο βαρελι να γεμιζει το δευτερο, κι αυτο με καμια δεκαρια κοντρολλερς για να μην εχει αποκλιση ουτε ενα δεκατο, και θα εφτανε να θελει δικο του υδραγωγειο οποτε το σχεδιο θα ναυαγουσε και στην πραξη ειτε δε θα εκανε ποτε αλλαγη νερου, ειτε θα χρησιμοποιουσε απο τη βρυση με ενα λαστιχο.
Στη δευτερη περιπτωση ο τυπος ΓΝΩΡΙΖΕΙ που να σταματησει τα σχεδια του και που σταματαει να ειναι υλοποιησιμο κατι.
Οπως ειναι προφανες ανηκω στη δευτερη κατηγορια αποδεδειγμενα, οποτε ισως δεν ειμαι τοσο υπερβολικος οσο η ρετσινια που μου εχετε κολλησει
