Εμενα το συγκεκριμενο ψαρι με εκανε να ασχοληθω πιο "φανατικα" με το χόμπι, με το γνωστο αποτελεσμα...
Ειχα δει (δε λεω πριν απο ποσες δεκαετιες) ενα πολυ μεγαλο ενυδρειο, εντοιχισμενο, με ντεκορ ολο πετρα, και μονους κατοικους μια τεραστια αποικια N. brichardi ολων των μεγεθων, και ηταν κεραυνοβολος ερωτας...
Μιας και τα περισσοτερα στοιχεια υπαρχουν στα αρθρα που παρεθεσε ο Ζ_Χ, εγω να πω σχολια απο την δικη μου εμπειρια, καθως και απο ατελειωτες συζητησεις με Γαλλους και Βελγους χομπιστες.
Αν εχουμε ενα ενυδρειο με σωστες προυποθεσεις για Tanganyika, δλδ σκληρα και αλκαλικα νερα και ντεκορ με πολλες πετρες, το N. brichardi ειναι απο τα πιο ευκολα ειδη της λιμνης. Με μια ομαδα 5-6 ατομων, συντομα θα σχηματιστουν 1 η 2 ζευγαρια, και θα αρχισουν να αναπαραγονται.
Το ειδος αυτο εχει μια μοναδικοτητα σπανια σε σχεση με αλλα ειδη της λιμνης και των κιχλιδων γενικοτερα. Τα μικρα πολλων γενεων απο τους ιδιους γονεις, μενουν παντα κοντα στους γονεις τους, και βοηθουν μαζι με τους γονεις το μεγαλωμα των μικροτερων αδερφων τους απο κατοπινες γεννες.
Ειναι μια συμπεριφορα αποικιας που ερχεται απο τον τροπο που ζουν στην λιμνη. Εκει, αποικουν μεγαλα συμπλεγματα βραχων, και ζουν παντα κοντα σε αυτα, κολυμπωντας γυρω τους για να τρωνε το ζωοπλαγκτον που φερνουν τα ρευματα. Τα σχηματισμενα ζευγαρια εχουν παντα τις καλυτερες "σπηλιες" για αυτα και τα μικρα τους, ενω ατομα που ειναι "αζευγαρωτα", αντι να διωχνονται, τους επιτρεπεται η παραμονη στην αποικια, αλλά ειναι παντα αυτα τα οποια κολυμπουν πιο εξω απο το συμπλεγμα βραχων. Σε περιπτωση εμφανισης καποιου θηρευτη, ειναι τα πρωτα που τον βλεπουν και ειδοποιουν την αποικια να κρυφτει. Εχουν το ρισκο βρισκομενα πιο εξω, να φαγωθουν απο τον θηρευτη πριν κρυφτουν. Σε ανταλλαγμα, τους επιτρεπεται το προσωρινο κρυψιμο σε καποια σπηλια που κατεχει ενα ζευγαρι, μεχρι να περασει ο κινδυνος. Οταν η αποικια παραγινει μεγαλη για το συμπλεγμα βραχων που χρησιμοποιει, καποια ατομα διωχνονται, για να σχηματισουν νεα αποικια καπου αλλου.
Στον περιορισμενο και χωρις κινδυνους χωρο του ενυδρειου, αυτη η συμπεριφορα αλλαζει καπως. Οταν σχηματιστει ζευγαρι κι αρχισει να εχει μικρα πολλων γενεων, αρχικα διωχνονται οι "παρεισακτοι" του ιδιου ειδους. Οσο μεγαλωνει η οικογενεια, καταλαμβανει ολο και περισσοτερο χωρο, με αποτελεσμα αργα ή γρηγορα οι υπολοιποι κατοικοι του ενυδρειου να στρεσσαρονται, να καταληγουν στις ψηλες γωνιες του ενυδρειου, ή να σκοτωνονται με συνοπτικες διαδικασιες - εκτος αν ειναι καποια πολυ επιθετικα ειδη (πραγμα που δεν γινεται συνηθως σε ενα κοινο ενυδρειο ταγκανικα).
Οι λυσεις σε αυτο το προβλημα ειναι δυο:
Ή εχουμε το νου μας, και κατα τακτα διαστηματα ψαρευουμε οσο πιο πολλα μικρα γινεται, ωστε να κραταμε την αποικια περιορισμενη.
Ή κανουμε ενα ενυδρειο μονο με N. brichardi, πραγμα που μπορει να φαινεται "μονοτονο", αλλά δεν ειναι καθολου! Εγω το εκανα παλια σε ενα ενυδρειο περιπου 300 λιτρων - δυστυχως προ ψηφιακης εποχης και η μονη φωτο που εχω ειναι αυτη:
και το αποτελεσμα ηταν ατελειωτες ωρες παρατηρησης μιας απιθανης συμπεριφορας...
Σιγουρα αξιζει τον κοπο να αφιερωσει καποιος ενα ενυδρειο αποκλειστικα για αυτο το ειδος!