Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από delta66
Εγω παντως αν εφτανα στο σημειο να ζω μια ζωη που να μην υπαρχει ουτε μια στιγμη αξιοπρεπους επαφης με το περιβαλλον, οπως και να μην υπαρχει περιπτωση γυρισμου απο αυτην την κατασταση, θα προτιμουσα για τον εαυτο μου την ευθανασια.
Το ιδιο αισθανομαι και για τα ζωα που φροντιζω.
|
Εσύ για τον εαυτό σου μπορείς να αποφασίσεις για οτιδήποτε. Κι εγώ σε μια τέοια περίπτωση το ίδιο θα αποφάσιζα για τον εαυτό μου.. Κάποιοι όμως δεν θα επέλεγαν την ευθανασία για τουε εαυτούς τους. Σε κάθε περίπτωση αποφασίζουμε εμείς για εμάς... Είναι όμως το ίδιο να αποφασίζουμε για μια άλλη ζωούλα;
-------------------------
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από lion
Συμφωνώ.
Πριν από πολλά χρόνια είχα ένα λυκόσκυλο, τον Πύρρο, ο οποίος εμφάνισε καρκίνο στο συκώτι. Ένα μήνα τον ταλαιπώρησα και τον φρόντισα όσο μπορούσα (δεν μπορούσε καν να πάει για την ανάγκη του) αλλά όταν άρχισε να πονάει τον "κοίμησα". Τι θυμήθηκα ρε γμτ  |
Είχα 12 χρόνια ένα γάτο... ωσπου εμφάνισε καρκίνο στα πνευμόνια... Ο κτηνίατρος ήταν κάθε μέρα στο σπίτι μου... Τον ταιζα στο στόμα... του έδινα νεράκι... κάθε μερα του γινόταν παυσιπονη ένεση για να μην πονάει... Μισή ώρα πριν "φύγει λύγισα κ πήρα τηλ τον κτηνίατρο και του ζήτησα να έρθει να του κάνει ευθανασία γιατι δεν άντεχα άλλο να τον βλέπω ξαπλωμένο, ανήμπορο να σηκωθεί και να ανασάνει... Ο γιατρός δεν πρόλαβε. Με το που έκλεισα το τηλ μετά από 20 λεπτά ο γατούλης μου ξεψύχησε... 2 μήνες τον φρόντιζα και προσπαθούσα να απαλύνω τον πόνο και το τέλος του... Τελικά χαίρομαι που δεν του εκανα ευθανασία... αλλά του προσέφερα ένα όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο τέλος με διαφορετικό τρόπο...