Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σας αναφέρω, ότι χαίρομαι ιδιαίτερα, που ανοίξαμε αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, κατά τη γνώμη μου, η οποία πιστεύω, ότι θα βοηθήσει αρκετά όσους ενδιαφέρονται να ασχοληθούν σωστά και στα πλαίσια του υπεύθυνου ερασιτεχνισμού, με το Μεσογειακό ενυδρείο.
Πιστεύω, ότι ή αναφορά του Φίλου μας Σπύρου, όσον αφορά τα επαγγελματικά συστήματα ανάπτυξης του γόνου, να έλυσαν αρκετές απορίες, ώστε να μην υπεραπλουστεύουμε και ισοπεδώνουμε τα πάντα, θεωρώντας ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτές τις τεχνικές στα ερασιτεχνικά κλειστά συστήματά μας.
Όσον αφορά την αερόβια και αναερόβια μικροπανίδα του ζωντανού βράχου, αλλά και της ζωντανής άμμου, αγαπητέ Σπύρο, θέλω να σου αναφέρω, ότι εμείς οι ερασιτέχνες, εδώ και πολλά χρόνια διατηρούμε τη βιολογία ενός κλειστού θαλασσινού συστήματος, με τη συνδρομή αυτής της μικροπανίδας και επί πλέον των μικρών οργανισμών, όσο και της άλγης, που διαβιώνουν στην επιφάνεια και στους πόρους αυτών.
Στα εξωτερικά στρώματα του ζωντανού βράχου, οι αερόβιοι μικροοργανισμοί αναλαμβάνουν τον μεταβολισμό των οργανικών αποβλήτων, μετατρέποντάς τα σε νιτρώδη και νιτρικά άλατα. Ενώ τα αναερόβια βακτήρια, που βρίσκονται στο εσωτερικό του βράχου, στον πυρήνα του, αναλαμβάνουν την περαιτέρω επεξεργασία αυτών των αλάτων, με κύριο τελικό αποτέλεσμα την δημιουργία αερίου αζώτου, το οποίο ελευθερώνεται και πάλι στο σύστημα και από εκεί στην ατμόσφαιρα.
Έτσι μιλάμε για «τέλεια» κλειστά φυσικά συστήματα, όσον αφορά τον κύκλο του αζώτου, αφού αυτός ολοκληρώνεται με καθαρά φυσικές μεθόδους.
Αυτά στα αναφέρω, όσο το δυνατόν πιο συνοπτικά, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα, που μου θέτεις, χωρίς βέβαια να θέλω να κάνω το δάσκαλο, αλλά θεωρώ, ότι μας δίνεται η ευκαιρία να αναφέρουμε μερικά πράγματα, που πιθανά να βοηθήσουν κάποιους Φίλους, που αυτή τη στιγμή παρακολουθούν τη συζήτησή μας.
Όσον αφορά την τελευταία παράγραφο της τοποθέτησής σου, θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου ότι δυστυχώς τα περισσότερα ζωντανά μας επιβιώνουν στα κλειστά ερασιτεχνικά μας συστήματα, χωρίς να είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι οι συνθήκες, που τους παρέχουμε είναι οι ιδανικές. Αυτό ισχύει, όπως άλλωστε προανέφερα, πολύ περισσότερο στους άγριους οργανισμού και λιγότερο ίσως, σε αυτούς που έχουν αναπαραχθεί τεχνικά.
Για μένα το κριτήριο ανεκτών συνθηκών διαβίωσης των οργανισμών, είναι το στάδιο της αναπαραγωγής. Έτσι θεωρώ ότι τα ζωντανά είναι ικανοποιημένα και όχι απλά συμβιβασμένα με τις συνθήκες, που τους προσφέρει ο ερασιτέχνης, όταν ολοκληρώσουν το πιο σημαντικό μέρος του κύκλου της ζωής τους, που είναι η αναπαραγωγή.
Τέλος, αναφέρομαι και πάλι στο θέμα της θερμοκρασίας. Ο σκοπός μου που ανέφερα τα παραδείγματα, καθώς και άλλα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω, από τις προσωπικές μου εμπειρίες, αλλά και άλλων, είναι γιατί προσπαθώ να απομυθοποιήσω ότι η θερμοκρασία και μόνο, αποτελεί απαγορευτικό παράγοντα για τη διατήρηση ενός θαυμάσιου Μεσογειακού συστήματος.
Προσωπικά, ο παράγων θερμοκρασία, όπως και τόσοι άλλοι παράγοντες, μπορούν να προσαρμοστούν, σύμφωνα με τις δυνατότητες του ερασιτέχνη, στα πλαίσια των γενικών υποχωρήσεων, που έτσι και αλλιώς είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε, για το οποιοδήποτε ερασιτεχνικό κλειστό σύστημα, διαθέτουμε.
Ως προς το τελευταίο, παραπέμπω στα παραδείγματα του προηγούμενου ποστ μου και προσθέτω επίσης την ασυμβατότητα πολλών οργανισμών, που επιβιώνουν στο ίδιο κλειστό σύστημα, αλλά και στην ανάμειξη οργανισμών προερχόμενων από διαφορετικούς υδροβιότοπους και ωκεανούς.
Πράγματα συνήθη στα ερασιτεχνικά και ταυτόχρονα «επιτυχημένα» κλειστά συστήματα.
Φιλικά
Νίκος
|