[soulmate]

Μια φορά κι έναν καιρό..ήταν ένας Οσκαρ..πρωτότυπο..

Εκανε παρέα με 2 μόλλυ και έναν...μουστάκια τον λέω εγώ..δεν ξέρω επιστημονικά πώς λέγεται..πάντως είναι τύπος του βυθού και του αρέσει να ψαχουλεύει τα πάντα με τα μουστάκια του.Που και που, δίνει κανα σάλτο και ανεβαίνει προς την επιφάνεια, στιγμιαία και βγάζει και καμμιά μπουρμπουλήθρα...

Ο Οσκαρ μεγάλωνε απειλιτικά γρήγορα, που και που έκανε πως κυνηγάει τα μόλλυ, μα αυτά του ξέφευγαν ταχύτατα..

Είχε τις διαφωνίες του σχετικά με τη διακόσμηση βέβαια, με αποτέλεσμα λίγο λίγο τα πλαστικά διακοσμητικά φυτά, να βγαίνουν από το ενυδρείο..Οταν τσατίζονταν πραγματικά, έσκαβε το βυθό μέχρι να φανεί το γυαλί κάτω, ορμούσε στο θερμοστάτη, σ'ένα διακοσμητικό ξύλο, το οποίο πλέον είχε γίνει η κρυψώνα του μουστάκια, αφού δεν είχε που να πάει ο καημμένος με το που φύγαν τα περισσότερα φυτα..

Κάποια στιγμή, πάνω στα νεύρα του, ορμάει στον προστατευτικό σωλήνα της αντλίας και τον βγάζει από τη θέση του..Ο πιτσιλιάς (το αρσενικό μαυροασπρο μόλλυ), μάλλον ήταν περίεργος από τη φύση του και πήγε να δει τι συμβαίνει..

Κι εκεί που καθόμουν αμέριμνος και έβλεπα τηλεόραση (τι πρωτότυπο δις) ακούω ένα βόμβο...από το ενυδρείο δίπλα μου ερχόταν..Κάνω έτσι, τι να δω; Ο πιτσιλιάς, είχε χώσει τη μουρη του στο σωλήνα της αντλίας και φαινόταν από τη μέση και κάτω..

Πανικός..τα σταματάω όλα, φώτα, αντλίες και προσπαθώ να τον τραβήξω έξω..εις μάτειν..φαίνεται πως είχε σφηνωθεί εκεί για τα καλά, παρόλα αυτά, ήταν ζωντανός..Βγάζω την αντλία από την πάνω μεριά και προσπαθώ να τον πιέσω προς τα κάτω..Τα ίδια..είχε κυριολεκτικά στουμπώσει! Με μεγάλη προσοχή, καταφέρνω να τον απελευθερώσω..Εκτός από το σόκ που είχε πάθει, το στόμα του ήταν λίγο παραμορφωμένο όπως και το ένα του μάτι..

Κολυμπούσε κάπως περίεργα, και μεταξύ μας; απορούσα που ήταν ακόμα ζωντανός..

Οχι για πολύ όμως..

Εκμεταλευόμενος την αναπηρία του, ο Οσκαρ, τον πλησιάζει απειλιτικά, του δίνει μια δαγωματιά στην κοιλιά, πετάγεται πάνω ο πιτσιλιάς, κάνει πέντε τούμπες και μπλέκεται στο μοναδικό φυτό που υπήρχε μέσα στο ενυδρείο..

Χωρίς να προλάβω να αντιδράσω, ο Οσκαρ δεν το ξανασκέφτειται και τον βάζει όλοκληρο στο στόμα του!!

Ηταν ένα μικρό σοκ..Μπροστά στα μάτια μου είχε γίνει μεζές..Για μερικά λεπτά ήταν ακομα ζωντανός μέσα στο στόμα του θηρευτή του καθώς τον είχε αρπάξει από την ουρά και ηταν μόνο το κεφάλι του έξω..

Τα υπόλοιπα έιναι ιστορία..Σε 1-2 ώρες το πολύ, δεν είχε μείνει ούτε κοκκαλάκι..

Και ερωτώ..
Να πάω να αγοράσω κανα άλλο ψάρι του μεγέθους του μόλλυ, να το ριξω μέσα για τροφή;

Αν η απάντηση είναι καταφατική, αυτή τη φορά θα είμαι προετοιμασμένος..

Τρίποδας, κάμερα, φωτισμός..

Η θηλυκιά μόλλυ και ο μουστάκιας μετακόμισαν σε παρακείμενο ενυδρείο που φιλοξενεί 2 χρυσόψαρα..Ο μουστάκιας βρήκε τη χαρά του..Η θηλυκιά όμως, αυθαδίαζε..τσιμπούσε τις ουρές των κατά τα άλλα φιλήσυχων χρυσόψαρων και γύρισε πίσω, παρέα με τον Οσκαρ..

Καναν παρέα για 15 το πολύ λεπτά.Μετά κατέληξε κι αυτή στο στομάχι του..

Είναι απίστευτη η αγριότητα της φύσης..Αλλό να λες, το μεγάλο χάρι τρώει το μικρό, άλλο να το βλέπεις σε ντοκυμαντέρ στην τηλεόραση και άλλο, εντελώς διαφορετικό όμως, να το βλέπεις ζωντανό, μπροστά στα μάτια σου..

Ξαναρωτάω..

Να τον ταίζω τον όσκαρ, που και πού με κανα ζωντανό ψαράκι; Η θα του κάνει κακό;

Φιλικά, και χωρίς παρεξήγηση, ελπίζω..