Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Tolis
Οταν πριν 25 χρονια κραταγα δισκους στο Βελγιο οπου το νερο της βρυσης ειναι υγρη πετρα, (και δεν ειχαμε οσμωσεις και αλλα καλουδια) μαζι με αλλο ενα μελος του συλλογου που ημουνα μελος, πηγαιναμε καθε δυο τρεις κυριακες στις Αρδεννες στα συνορα με τη Γαλλια σε ενα συγκεκριμενο χωριο ψηλα και γεμιζαμε μπιτονια απο τη βρυση του χωριου που ειχε (μονο εκει) μαλακο νερο (και συνανταγαμε χομπιστες απο βελγιο, ολλανδια, γερμανια, γαλλια που ερχοντουσαν για τον ιδιο λογο - οι χωρικοι μας κυτταγανε περιεργα). Ακομα και τωρα κανω ταξιδια σε συνεδρια συλλογων μονο για να παρω ειδη που θελω (η για να δωσω εκει ειδη που εχω αναπαραγει) - η δυσκολια δεν με τρομαζει πιστεψε με! Απλως δεν εχω το "παθος" με τους δισκους που εχω με αλλα ειδη - τα υπολοιπα που λεω ειναι χιουμορ που απευθυνεται σε συγκεκριμενους δισκαδες με πολλα(το) μαλλια.
|
Εγώ πάλι πιστεύω ότι όση μεγαλύτερη είναι η δυσκολία,στη διατήρηση κάποιου είδους στο ενυδρείο,τόσο περισσότερος είναι και ο χρόνος(αρκεί να τον έχουμε) που αφιερώνουμε σ'αυτό,άρα μαθαίνουμε περισσότερα και αποκτούμε παραπάνω εμπειρίες.Κάθε είδος στο ενυδρείο έχει τη δική του ομορφια και μαγεία.Το ίδιο έκανα και έγω το 1991 στη Στουτγαρδη,οταν κουβαλούσαμε 30lit μπιτόνια από το Kόlle zoo,για να διατηρισουμε τα σκαλαράκια μας αφου το νερό εκεί ήταν heavy metal.Ωραίες εποχές τότε φίλε μου.