Εφόσον είμαστε σίγουρα σωστοί σε φως , Co2 (σύμφωνα με τις απαιτήσεις των φυτών μας) , κυκλοφορία , ιχθυοφόρτιση κλπ και έχουμε σταθερότητα σε όλα αυτά τότε τα όρια στην λίπανση ανεβαίνουν σημαντικά. Πάντα όμως υπάρχουν όρια .
Τώρα αν σε ένα ενυδρείο τα φυτά μας είναι ψιλοχάλι , έχουμε δυνατό φωτισμό , δεν έχουμε επάρκεια σε Co2 έχουμε ήδη "θέμα" , αν το "πλακώσουμε" σε νιτρικά και φωσφορικά (νομίζοντας ότι έτσι θα βοηθήσουμε τα φυτά) επιβαρύνουμε το πρόβλημα και μ' αυτήν την έννοια είναι μύθος τα περί περίσσειας θρεπτικών συστατικών αφού η αιτία είναι το ότι τα φυτά δεν είναι σε καλή κατάσταση επειδή δεν έχουν Co2 και έτσι δεν μπορούν να υπερνικήσουν την άλγη.
Η ουσία είναι να βγούμε από την λογική του << πως θα απαλλαγούμε από την άλγη ; >> και να επικεντρωθούμε στο << πως θα προσφέρουμε στα φυτά μας όλα όσα χρειάζονται; >> γιατί όταν έχουμε μία ικανή μάζα "ευτυχισμένων" φυτών η άλγη πάει στο περιθώριο. Και αυτό πιστεύω ότι ισχύει είτε πρόκειται για χαμηλών είτε για υψηλών απαιτήσεων φυτεμένο.
Το υψηλών απαιτήσεων (όπως περιγράφηκε σε παραπάνω post ) είναι πιο εύκολο με την έννοια ότι έχει πιο συγκεκριμένη "συνταγή" : πολύ απ' όλα.
Από την άλλη έχει πολύ μεγάλες απαιτήσεις σε κλαδέματα , λίπανση και κυρίως διατήρησης σταθερών συνθηκών . Ειδικά στο Co2 , αρκεί ένα Σ.Κ χωρίς ή με προβλήματική παροχή και θα έχουμε εκπληξούλες όταν επιστρέψουμε. Όταν έχουμε πρόβλημα στην σωστή παροχή σβήνουμε τις μισές λάμπες μεχρί να λυθεί , αυτό πρέπει να γίνεται και όταν μας αδειάσει η μπουκάλα και μέχρι να ξαναλειτουργήσει κανονικά. Επίσης τα συχνά μαζικά κλαδέματα , όπως έγραψε και ο Αλέξανδρος , περιπλέκουν λίγο τα πράγματα .
|