Παιδιά, εδώ θα πω κάτι που ίσως ακουστεί ακραίο και ίσως φανεί αντίθετο με τη δική σας κρίση. Παρόλα αυτά όμως θα το πω γιατί δεν μπορώ να αγνοήσω παρακολούθηση αρκετών χρόνων στη λίμνη μου.
Η επιλογή των περισσοτέρων ψαριών στη δική μου λίμνη, έγινε σταδιακά και από διαφορετικούς χώρους. Όλα αυτά, για να διασφαλίσω ότι θα έχω πικιλομορφία χρωμάτων και γονιδίων, άρα και "δυνατότερους" απογόνους. Όπως και να το κάνουμε, αυτό προστάζει η φύση στον δρόμο της εξέλιξης.
Χρόνια τώρα παρακολουθώ την εξέλιξη του ζευγαρώματος και παρατηρώ ότι μόνο τα πιο δυνατά αρσενικά που εκτός των άλλων διαθέτουν και επιμονή αλλά και αντοχές είναι σε θέση να γονημοποιήσουν. Έχω δει 6-8 αρσενικά να κυνηγούν ένα θηλυκό, αλλά στο τέλος μόνο 2-3 αντέχουν να ακολουθήσουν την γονημοποίηση. Συνήθως αυτό δεν έχει να κάνει νε το μέγεθος του ψαριού, αλλά με τη φυσική του κατάσταση (καλή φυσική κατάσταση θα πει και καλύτερους απογόνους). Το αποτέλεσμα, είναι ότι έχω νέα ψάρια, πολύ δυνατά (αφού κατάφεραν να επιβιώσουν μέχρι και σήμερα σε ένα εξαιρετικά μικρό βιότοπο) με στοιχεία και χρωματισμούς εκπληκτικούς, έντονη την ανάγκη της επιβίωσης, αλλά το βασικότερο (που το έχω μάλιστα αναφέρει και στον Άντρο σε κάποια παλαιότερη συνομιλία μας) έχουν προσαρμοστεί άψωγα με το χώρο, είναι πιο άγρια για χρυσόψαρα, δεν έχουν τόσο φιλική διάθεση, δεν πλησιάζουν σε καμία περίπτωση γάτες / πουλιά και φυσικά ούτε εμένα
. Έχω μελετήσει αυτή τους τη συμπεριφορά αρκετό καιρό, γιατί ενώ είναι ψάρια αρκετών χρόνων, εντούτοις δεν κατάφερα ακόμα να τα προσεγγίσω. Έχω διαπιστώσει ότι επειδή έχουν μεγαλώσει σε ένα χώρο με πολλούς εχθρούς και έντονο συναγωνισμό, δρουν ακόμα σαν "κλέφτες" ώστε να παραλάβουν ένα κομμάτι τροφή, δηλαδή κρατούν ακόμα κάποια στοιχεία που είχαν ενώ ήταν ακόμα γόνοι. Ξύπνησε δηλαδή η "αγριάδα" των ψαριών αυτών, κάτι που μου αρέσει αφάνταστα.
Ίσως μάλιστα να ακούγεται και λίγο αλλώκοτο, να υπάρχουν σε μια μικρή λίμνη πολύ φιλικά και αρκετά άγρια ψάρια. Ξέχασα να πω ότι είναι κοινονικότατα μεταξύ τους.
Είναι γεγονός ότι στη φύση ΔΕΝ ζουν τόσες εκαντοντάδες γόνοι μετά από κάθε γέννα και αυτό ισχύει σε όλα τα είδη ψαριών και όχι μόνο. Η ίδια η φύση το προστάζει αυτό και είναι κανόνας. Μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε πιο βαθιά την προσέγγιση αυτή? Πιστεύετε ότι μακροπρόθεσμα μπορεί να έχουμε καλύτερη ποιότητα ψαριών με την τυχαία δική μας επιλογή "γονέων"?
Προσωπικά θα πρότεινα στο Γιάννο:
1. Να δώσει δικαίωμα και σε άλλα αρσενικά από διαφορετικές φάρμες, με διαφορετικά γονίδια.
2. Να εξαφανίσει τις πέτρες από το βυθό, γιατί μπορούν να προκαλέσουν τραυματισμούς ή ακόμα και το θάνατο του θηλυκού.
3. Να δώσει όσο περισσότερο χώρο μπορεί.
4. Να δει πως θα διαθέσει σωστά και που τους απογόνους, γιατί θα έχει πολλούς σε μια τέτοια παραγωγή.
Εν-τω-μεταξύ, εντός λίγων ημερών, θα μαζέψω όλα τα ψάρια μου ώστε να μεγαλώσω αρκετά τη λίμνη και έτσι θα έχω την ευκαιρία να φωτογραφίσω επιτέλους αυτά τα "άγνωστα" ψάρια και να δω πιο προσεκτικά τη συμπεριφορά τους σε συνθήκες ενυδρείου. Η αλήθεια είναι ότι δε θέλω να ταράξω τη γαλύνη τους, αλλά είναι αναγκαίο κακό στην περίπτωση μου.