Πιστός στο ραντεβού του και φέτος, εθεάθη ένας μικρός νατρίκουλας (νερόφιδο Natrix natrix) στη λίμνη, τον πήρε το μάτι μου να λιάζεται πάνω στα νούφαρα αλλά δεν μπόρεσα να τον πιάσω...
Η εμφάνισή του βέβαια μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα, από τη μία γιατί αυτό σημαίνει εξαφάνιση πάλι κάποιων ψαριών -και έχουν αδυναμία στα αγορασμένα κόμετ και φάντεϊλ που κινούνται πιο αργά και όχι στα φυσικά γεννημένα απλά χρυσόψαρα-, και από την άλλη όμως γιατί επιτέλους σταμάτησε το κόασμα των βατράχων που χαλάνε τον κόσμο μια που αποδεικνύεται δεινός κυνηγός τους.
Μισή ώρα αργότερα τον είδα -ελαφρώς μπαϊλντισμένο- να λιάζεται σε παρακείμενη γλαστρολίμνη την οποία με αηδία είδα τις προάλλες να έχει γεμίσει αυγά βατράχων..
Βούτηξε αλλά έσκασε σε λίγο μύτη για να αναπνεύσει και με παρακολουθούσε.
Δεν έχασα την ευκαιρία, τον άρπαξα από την ουρά και με τη βοήθεια μιας απόχης τον συγκράτησα για λίγο ώσπου να βρω πρόχειρα ένα δοχείο να τον 'συσκευάσω' για την μετεγκατάστασή του σε παρακείμενο ρυάκι...
Το σοκ από τη σύλληψή του φαίνεται ότι ήταν τέτοιο -παρεμπιπτόντως, είναι απίστευτα άκακο ζωάκι, μόνο μια ελαφρά μυρωδιά βγάζει όταν φοβάται, δεν επιχείρησε ούτε να δαγκώσει ούτε τίποτα αν εξαιρέσω ένα αρχικό σύριγμα- που έβγαλε το φαγητό του που είχε πρόσφατα καταπιεί, έναν βάτραχο..
Συσκευάστηκε, μεταφέρθηκε και απελευθερώθηκε στο φυσικό του περιβάλλον εντός πέντε λεπτών..
Η έκπληξη ήρθε μετά, όταν στην επιστροφή διαπίστωσα ότι ο βάτραχος είχε ανανήψει και ανακτήσει σε κάποιο βαθμό τις αισθήσεις του.. Μου φαίνεται πρέπει να αρχίσω τακτικά δρομολόγια πλέον σύλληψης βατράχων αυτή τη φορά και μεταφοράς τους στο ρυάκι..
Και μια και έβαλα τόσες φωτογραφίες, να βάλω μία και από τη λίμνη όπως είναι φέτος για να μην ξεφεύγουμε και από το θέμα
