Το πρώτο μου ενυδρείο δεν ξέρω πότε ήταν. Ειλικρινά. Γιατί ήμουν σε τρυφερή ηλικία για να έχω ολοκληρωμένες αναμνήσεις. Προσεγγιστικά είναι ότι θα γράψω. Είχαμε πάει με τον πατέρα μου στον τζαμά της πόλης για άλλη δουλειά. (Δεν έχει και πολλούς εδώ στη Στυλίδα) Σαν χρόνο μπορώ να το προσεγγίσω γύρω στο 1983-84. Μπορεί και 85. Και είχε κάτι σαν ενυδρείο που μου το χάρισε. Για αλλού προορίζονταν βέβαια. Οι διαστάσεις, τώρα τι να σας πω, εκείνη την εποχή όλα μου φαίνονταν μεγάλα, πρέπει να ήταν 50Χ25Χ40, εκ της τωρινής ενήλικης άποψής μου. Φιμέ τζάμι. Είχαμε ένα κόμπλεξ με τα φιμέ το 80! Είχε και "ραφάκι" στα 4-5 του ύψους. Σαν κόντρα, αλλά να πιάνει το μισό του μήκους.. Από την μία άκρη μέχρι τη μέση. Από κανένα τυροπιτάδικο θα περίσσεψε! Και όταν το απόκτησα η επιλογή ήταν μόνο μία: Χρυσόψαρο. Και το ξαναλέω: ΧΡΥΣΟψαρο με όλη την έννοια. Ήταν ένα σχήμα και ένα χρώμα ακόμη εκείνη την προϊστορική εποχή. (Μπορείτε να καταλάβετε το understatement κι αν με ενοχλεί κάτι ε?) Από ανθοπωλείο βέβαια.
Έστρωσα και χαλίκι, εκεί να δείτε χρώματα, πλαστικά φυτά, κι ένα πλαστικό βαρκάκι από καρτέλα με παιχνίδια, (το βύθισα με πέτρες). Φωτισμός μια Ralina στο καπλαμέ καπάκι. Αφού σας μιλάω, είμαι η ζωντανή απόδειξη ότι γλυτώσαμε τη φωτιά! Το μόνο που βοήθαγε την κατάσταση ήταν μια αεραντλία με αερόπετρα. Επίσης βοήθησαν οι αλλαγές νερού: Ίσα που κολύμπαγαν τα ψάρια. Τι 30% μου λέτε, εδώ μιλάμε για τη μέθοδο του Προκρούστη! Καμιά φορά μου φαίνονταν βρώμικα κάτω και έπρεπε να καθαρίσω, οπότε τα ψάρια πήγαιναν σε κουβά. Κι όταν τελείωνα τα ξαναέβαζα. Μπήκε και ένας μονομάχος κάποια στιγμή, αλλά σε μία εβδομάδα έκοψε ρόδα μυρωμένα! Μολαταύτα αντέξανε τα χρυσόψαρα. Κάποιος θεός με φώτισε και δεν είχα ποτέ πάνω από 4...
Κι από τότε νιώθω υποχρέωση να δώσω κάποια στιγμή σε αυτά τα ψαράκια το περιβάλλον που δεν είχαν..
|