Η περιπτωση με το μαιγκανο του Πανου ηταν δυσκολη.
9 στους 10 θα εκαναν ευθανασια και φυσικα δεν θα μαθαιναν ποτε οτι το ψαρι τελικα θα επιζουσε και θα ζουσε μια αξιοπρεπη ζωη εστω και μη αρτιμελες.
Συνηθως καποιος εμπειρος χομπιστας -ιδιως στην παρατηρηση των σωστων συμπεριφορων των ψαριων και στις ασθενειες- θα ξερει ποτε να κανει ευθανασια.
Γιαυτο οι αρχαριοι ας μη το επιχειρουν.
Μια περιπτωση δικη μου ηταν οταν εβλεπα ενα καρδιναλιο μου ονοματι Κουασιμοδος, να αρχιζει να στραβωνει το σωμα του.
Περιπτωση που συμβαινει σε ενα ψαρι που το παιρνεις πολυ μικρο και δεν διακρινεις το επερχομενο προβλημα, συνηθως γενετικο.
Εβλεπα δυσκολια στο κολυμπι, κολυμπουσε με κλιση προς τα πανω κλπ και με τον καιρο χειροτερευε, με εμφανη παραλυση απο τη μεση και κατω.
Οταν πρωτοπαρατηρησα το προβλημα ηξερα την καταληξη του αλλα εφοσον εβλεπα το ψαρι να εχει ορεξη για φαγητο, να παρακολουθει τα αλλα ψαρια στην ομαδικη συμπεριφορα, να συναγωνιζεται στις διαφορες δραστηριοτητες, να εχει τα χρωματα του κλπ κλπ αποφασισα να τον αφησω στο ενυδρειο μεχρι να μου δειξει οτι δεν παει αλλο.
Το αποτελεσμα ηταν να ζησει εναμιση χρονο ακομα με το προβλημα αλλα αξιοπρεπεστατα, πριν αρχισει να απομονωνεται απο το κοπαδι και να μενει κατω απο την εξοδο του φιλτρου χωρις ορεξη για φαγητο.
Στο τελος ξαπλωσε στην αμμο με δυσκολια στην ανασα.
Αυτο ηταν το δειγμα που περιμενα.
Θελω να πω δλδ οτι δεν καταφευγουμε αμεσως στην ευθανασια με το παραμικρο ή εστω σοβαροτερο προβλημα.
Το κριτηριο πρεπει να ειναι η πολυ κακη ποιοτητας ζωης του ψαριου και το μη αναστρεψιμο της καταστασης.
Πιστευω οτι η επιλογη να το αφησω να ζησει ηταν σωστη αφου το ψαρι εφτασε να προσπαθει ακομα και να αναπαραχθει.
Ευκαιρια να ξεμαυρισουμε απο το θλιβερο θεμα του τοπικ με ενα βιντεο με τον Κουασιμοδο να συναγωνιζεται τα αλλα αρσενικα για να κερδισει το θηλυκο του και ζευγαρωνει.
