Προσωπικά δεν βλέπω καμία "υβριδιοφοβία", βλέπω το χόμπυ σαν μια αγάπη του φυσικού και του γνήσιου, που τόσο έχει λείψει από την ζωή μας.
Η ανάγκη εξέλιξης του χόμπυ, μας οδηγεί να ψάχνουμε όλο και πιο σπάνια και μοναδικά είδη κι αυτό είναι θεμιτό και προσφέρει πολλά κατά τη γνώμη μου.
Αρκεί να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο, να θεωρούμε τα γκάπυ και τους ξιφοφόρους "βαρετά" επειδή τα έχουν όλοι και μοναδική μας επιδίωξη να
γίνει η κατοχή του πιο σπάνιου και μοναδικού ζωντανού, που να το έχουμε μόνον εμείς και όλοι να μας ζηλεύουν για την "επιτυχία" μας.
Γιατί αυτή η νοοτροπία, που είναι στη φύση του ανθρώπου, εύκολα θα μας οδηγήσει να παρασυρθούμε στην αλόγιστη αποδοχή των υβριδίων και από
χομπίστες θα μετατραπούμε σε συλλέκτες, με μοναδικά κριτήρια τα χρώματα, την πρωτοτυπία, ή την σπανιότητα των "δειγμάτων" μας.
Και τότε, η απόρριψη της "υβριδιοφοβίας", χωρίς να το αντιληφθούμε, μπορεί να μετατραπεί σε υβριδιολατρεία ή ακόμη και υβριδιολαγνεία.
|