Όλοι μας κατά καιρούς έχουμε φανταστεί τον εαυτό μας κάτοχο κάποιου συγκεκριμένου είδους ψαριού
… και φυσικά ποιος μας πιάνει όταν επιτέλους το αποκτήσουμε. Κάπως έτσι είναι και η ιστορία με μένα και τα Maingano… αφού διάβασα για αυτά, έφαγα τον κόσμο για να βρω καθαρόαιμα. Τελικά μετά από 6 μήνες μου ήρθαν από Αθήνα 4 ψάρια F1 σε ηλικία πριν δείξουν το φύλλο τους που στην πορεία εξελίχθηκαν σε 2 αρσενικά και 2 θηλυκιά… και δυστυχώς έχασα το ένα θηλυκό στο πρώτο μπούκωμα της (κάτι που δεν είναι σπάνιο για τα mbuna). Κράτησα το ζεύγος και το άλλο παλικάρι πήγε σε καλά χέρια όπου έγινε και μπαμπάς. Ο επόμενος στόχος τι άλλο… να αποκτήσω μικρά. Μετά από υπομονή 16 μηνών είχα μια μπουκωμένη κοπελιά!! και φυσικά ακολούθησα την κλασική συνταγή να αφήσω την θηλυκιά να ελευθερώσει τα μικρά στο ενυδρείο…
Εδώ να πω ότι διατηρώ ένα πυκνοκατοικημένο και άκρος ανταγωνιστικό ενυδρείο με mbuna…
οπότε αφού χάζεψα τα μικρά για λίγες μέρες στις κρυψώνες τους αυτά γρήγορα φαγώθηκαν
Τότε ήταν που ξαναέψαξα στο internet και βρήκα μια αναφορά ότι τα αρσενικά του γένους Melanochromis spp. είναι σπεσιαλίστες στο να εντοπίζουν τα μικρά του είδους τους και να τα τρώνε. Όσοι είχαν καταφέρει να μεγαλώσουν μικρά με τον παραπάνω τρόπο το είχαν κατάφεραν σε σχετικά μεγάλα και αραιοκατοικημένα ενυδρεία του είδους με φεγγαρόπετρες κλπ.. δηλαδή συνθήκες που εγώ δεν διέθετα
Η λύση
ήταν ενυδρείο γεννήστρα. Το πρώτο στήσιμο έγινε με πέτρες και ψιλή άμμο. Στο επόμενο μπούκωμα κατάφερα να έχω 6 μικρά ως την ηλικία των 40 ημερών… συνέπεσαν οι γιορτές του Πάσχα… πολλές δουλειές… άφησα την αλλαγή νερού για 2 μέρες και αποδείχτηκε πολύ αργά. Μέσα σε λίγες ώρες τα έχασα όλα από οξεία δηλητηρίαση (αμμωνία)
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν η επαναφορά της θηλυκιάς στο κυρίως ενυδρείο… δεν την άφησαν ήσυχη
και την πείρε δύο μήνες να ξαναποκτήσει την θέση της στην ιεραρχίας της ζούγκλας που επικρατεί στο ενυδρείο των Mbuna… να πω ότι ευτυχώς που έζησε. Πέρασαν μήνες και δεν γινόταν τίποτα
Αυτή τη φορά διαπίστωσα ότι για να αποκτήσω μικρά έπρεπε να υπολογίσω και την τελευταία λεπτομέρεια… και έτσι έκανα
Να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι το ενυδρείο μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από κάποιους βιοτοπικό… αν και απέχει πάρα πολύ από κάτι τέτοιο. Για τα ψάρια που φιλοξενεί τα λίτρα του είναι επιεικώς λίγα και εάν μπορούσα θα τα είχα σε πολύ μεγαλύτερο ενυδρείο. Το πρόβλημα μου αυτό το συζήτησα στην Θεσσαλονίκη με τον Δρ. Ad Konings, ο οποίος αφού είδε και κάποιες σχετικές φωτογραφίες μου είπε ότι δεν χρειάζεται να αποχωρήσω κανένα από τα υγιέστατα ψαράκια μου
Αρκεί να μην αναταράσω τις ισορροπίες που επικρατούν. Θυμάμαι και πόσο εντύπωσε έκανε στην παρέα όταν μας εξηγούσε για αναπαραγωγές κιχλίδων της Τανγκανίκα σε 50λιτρα!!
Οπότε οι κάτοχοι ενυδρείων σαν το δικό μου στο εξωτερικό αρκούνται στο να χαζεύουν την ισορροπία που επικρατεί στην ιεραρχία των ψαριών τους και δεν ελπίζουν σε αναπαραγωγές, που εάν τυχών υπάρξουν σπάνια αναμένουν να ζήσει κάποιο από τα μικρά.
Αλλά εμείς είμαστε Έλληνες και τα καταφέραμε
... η συνέχεια σε επόμενο post.
Για τώρα ρίξτε μια ματιά στους
γονείς...
Ο Μπαμπάς και
η Μαμά
