ο δικός μου...
... σαλίγκαρος κλείστηκε στο καβούκι του από την πρώτη μέρα. Όταν τον έβαλα στο ενυδρείο βγήκε αμέσως και άρχισε να κόβει βόλτες αλλά το χρυσόψαρο άρχισε να τον τσιμπάει, πρώτα στο καβούκι και στη συνέχεια που ξεθάρρεψε και στα μαλακά μέρη. Κάθε φορά που τον ακουμπούσε μαζευόταν στο καβούκι του και μετά από λίγο ξανάβγαινε. Το επόμενο πρωί όμως τον βρήκα κρυμμένο σε μια γωνία, πίσω από μία ανούμπια και όταν μετά από μερικές ώρες απόλυτης ακινησίας τον σήκωσα για να δω αν είναι ζωντανός, είδα ότι είχε κλείσει την "είσοδο" με κάτι σκουρόχρωμο και σκληρό. Ανησύχησα ότι μπορεί να έχει ψοφήσει και άρχισα να ψάχνω σε ελληνικά και ξένα φόρουμ για τις ενδείξεις του θανάτου στα apple snails. Διάβασα λοιπόν σε κάποια αγγλόφωνα σάιτ ότι τα συγκεκριμένα σαλιγκάρια έχουν την ιδιότητα να κλείνονται στο καβούκι τους για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι κάτι σαν χειμέρια νάρκη δηλαδή. Αυτό συμβαίνει όταν η θερμοκρασία του νερού είναι χαμηλή (γύρω στους 18 βαθμούς είναι η χαμηλότερη θερμοκρασία που ζουν), όταν δεν υπάρχει αρκετή τροφή, όταν αισθάνονται απειλή κλπ. Από αυτό συμπέρανα ότι ο σαλίγκαρος είναι ζωντανός αλλά για καλό και για κακό και μέχρι να βεβαιωθώ ότι είναι ζωντανός (να τον δω να κόβει βόλτες), τον έβγαλα από το ενυδρείο και το έβαλα σε ένα δοχείο με κλαδέματα. Στις ενδείξεις για το θάνατο τον σαλιγκαριών έγραφε ότι το σώμα τους (το μαλακό μέρος) συρρικνώνεται και αποκολλάται από το κέλυφος αλλά αυτό φαντάζομαι ότι παίρνει χρόνο, δεν γίνεται από την πρώτη μέρα.
|