Πολύ καλά τέθηκε το θέμα από τον Τόλη
Είναι αλήθεια οτι πολλά είδη εξακολουθούν να πιάνονται σχεδόν αποκλειστικά από την φύση αλλά αυτό δεν αποτελεί σημαντική απειλή για αυτά καθώς έτσι και αλλιώς μόνο ορισμένα τμήματα ενός ποταμού αλιεύονται συχνά,κάτι που τα αφήνει να υπάρχουν και να αναπαράγονται ανέπαφα από αλίευση για το χόμπυ στην υπόλοιπη φυσική κατανομή τους...Επίσης,πολλά είδη που κινδυνεύουν στην φύση από άλλους παράγοντες,είναι καλό να πιάνονται για ενυδρεία με σκοπό την δημιουργία αναπαραγωγικών ομάδων τους σε ενυδρεία...Από την στιγμή που βρίσκεται ο τρόπος για την επιτυχή αναπαραγωγή τους,ο πληθυσμός τους σε αιχμαλωσία αυξάνει αμέσως και επομένως ο κίνδυνος της εξαφάνισης αυτών των ειδών μικραίνει πολύ,έστω και αν στην φύση εξαφανιστούν από κάποια άλλη αιτία που συνήθως είναι καταστροφή ή αλλοίωση του φυσικού τους περιβάλλοντως...
orck,
Ο λόγος που έγραψα αυτές τις δυο φαινομενικά ''παράδοξες'' προτάσεις είναι αυτός που εξήγησε αναλυτικά ο Τόλης...Εφόσον θέλουμε τα ψάρια να παραμείνουν όσο πιο κοντά στην άγρια μορφή τους γίνεται,δεν πρέπει να αναπαραγάγουμε ψάρια με δυσμορφίες ή γενετικές ασθένειες όπως ο αλφισμός και άλλες...Στην φύση τέτοια ψάρια όπως είπε και ο Τόλης δεν θα επιβίωναν αρκετά για να αναπαραχθούν αλλά και αν επιβίωναν θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν ταίρι να ζευγαρώσουν καθώς τα θηλυκά ψάχνουν τον ιδανικό αρσενικό(και αντιστοίχως και τα αρσενικά φυσικά...) και θέλουν και να έχει άψογη εμφάνιση και να είναι αρκετά δυνατός ώστε να προστατεύσει τα αυγά και τα μωρά τους από κινδύνους...Στην φύση οι επιλογές που έχουν είναι πολλές αλλά στην αιχμαλωσία,όταν βάζουμε ένα ζευγάρι για αναπαραγωγή,δεν δίνουμε περιθώρεια εκλογής...Την εκλογή πρέπει να την κάνουμε εμείς εκ των προτέρων στις περισσότερες περιπτώσεις...Έτσι επιλέγουμε τα ψάρια που είναι πιο τυπικά για το είδος σε εμφάνιση και δεν αναπαραγάγουμε ψάρια με τονισμένα τα ίδια χαρακτηριστικά καθώς στους απογόνους τους θα τονιστούν ακόμα περισσότερο και θα αρχίσουν να παρεκλίνουν από την τυπική εμφάνιση και την ανεκτή ποικηλομορφία...