Με ταράζει το θέμα και δεν διάβασα τις απαντήσεις σας.
Ευθανασία δεν θα έκανα σε ψάρι που δεν είναι όμορφο, αλλά μόνο αν είναι να ζήσει μια ζωή μαρτυρική με πόνους. Έτσι νόμιζα!!!
Έχω πάει για ευθανασία ένα σκυλάκι σακατεμένο που ο κτηνίατρος είπε ότι δεν πρόκειτε να γίνει καλά. Κατά την διάρκεια της ευθανασίας βγήκα έξω γιατί δεν άντεχα τις αναμνήσεις από την ευθανασία του δικού μου σκύλου, που έγινε μπροστά μου, κι ήταν μόνο μια ενέσα που ούτε την κατάλαβε!
Μετά από αυτά, όταν πριν λίγο καιρό έβλεπα το ένα διάφανο ψαράκι μου να ... πνέει τα λοίσθια, αγωνιζόμουν να αποφασίσω αν θα το απαλλάξω από το μαρτύριο του αργού θανάτου ή αν θα το αφήσω να τελειώσει μόνο του.
Τελικά το έβγαλα από το νερό και το άφησα για να τελειώσει γρήγορα. Θυμόμουν τα ποταμίσια ψάρια που πιάναμε με τον πατέρα μου πόσο γρήγορα πέθαιναν. Μετά μια( ;;; ) ώρα περίπου ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟ και το ΣΟΚ ΠΟΥ ΕΠΑΘΑ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΑ. Αντί να το βοηθήσω το βασάνισα περισσότερο!!! Το έβαλα σε νερό και την άλλη μέρα το βρήκα νεκρό.
Το συζήτησα με την φίλη μου, και μου είπε πως η φύση από μόνη της είναι πολύ σκληρή, αδυσόπητη!!! Δεν πρέπει να αισθάνομαι τύψεις γιατί η ίδια η φύση "βασανίζει" πολύ χειρότερα τα ζώα και καλύτερα να αφήνω την ίδια την φύση να "αποφασίζει" για τον τρόπο θανάτου.
Τώρα λέω πως δεν ξανακάνω τίποτα εκτός από το να απομονόσω ένα άρρωστο ψάρι (ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ) και να το αφήσω στην τύχη του με την προϋπόθεση ότι θα έχω ήδη κάνει, ότι περνάει από το χέρι μου, για να γίνει καλά!
Πάντος ακόμα έχω τις μικρές μου τύψεις για το διάφανο!!!
-------------------------
jim τώρα είδα την δική σου απορεία. Δεν θα έκανα ευθανασία σε ένα ανάπηρο ψαράκι
