Δέκα ημέρες πέρασαν από τη στιγμή που είδαν το φως οι μικροί Μονομάχοι και ο αγώνας τους για επιβίωση συνεχίζεται. Κάθε φορά που ανοίγει το καπάκι και πέφτει μέσα στο νερό το σμήνος με τις αρτέμιες (φωτό 1), μετά από λίγο τα μικρά ορμάνε μέσα στο ζωντανό σύννεφο και συναγωνίζονται να το εξαφανίσουν. Μετά, πρησμένα από τη λαιμαργία τους και αδύνατον πλέον να κινηθούν, αράζουν πάνω από τη… σκιά του κερατόφυλλου και της Cabomba (φωτό 2), προσπαθώντας να αφομοιώσουν την τροφή για να μπορέσουν πάλι την επόμενη φορά να είναι πρώτα στον αγώνα... Από εκείνη τη στιγμή, στο ενυδρείο δεν βλέπεις Μονομαχάκια, αλλά τεράστιες πορτοκαλί κοιλιές (!) με λίγο ψάρι από πάνω… (φωτό 3 & 4)
Δεν σας είπα όμως, απέκτησαν και συγκάτοικους τα μικρά! Τρία σαλιγκάρια από το διπλανό ενυδρείο τους κάνουν πλέον παρέα (φωτό 5), φροντίζοντας για την καθαριότητα του βυθού και γεμίζοντας τον τόπο… αυγά! Τα μικρά, τα κοίταξαν στην αρχή λίγο περίεργα, αλλά μετά απόλαυσαν την κουβεντούλα μαζί τους… (φωτό 6).
Και όσο για τα χρώματά τους? Αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο έντονα όσο μεγαλώνουν - πάντα μέσα από την παρατήρηση με τον φακό. Και όπως είναι φυσικό, έχω ήδη ξεχωρίσει το ομορφότερο! Είναι μεγαλύτερο από τα άλλα, τρώει περισσότερο, είναι πιο κινητικό και έρχεται συχνά στο μπροστινό τζάμι να με κοιτάξει περίεργα και μετά να κάνει βόλτες πάνω-κάτω, επιδεικνύοντας το ξεχωριστό του χρώμα…
Θα γίνει ένας Κούκλος! Ενας μεγάλος θαλασσί κούκλος! (φωτό 7)
…………………..
Υ.Σ.: - Όχι πως την έχω ψωνίσει, έτσι…?