Έφυγε η Μυρτώ μου
 

Γράφω τα παρακάτω γιατι ξέρω ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους που έχουν ζώα και τα αγαπούν και ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω αυτό το θέμα, να μιλήσω για τη Μυρτώ μου και να απολογηθώ, να νιώσω ίσως μια εξιλέωση. Το σημερινό πρωινό ηταν πραγματικά πολύ άσχημο, δύσκολο και θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή με ανάμεικτα συναισθήματα κυρίως θλίψης αλλά και ενοχής. Σήμερα η αγαπημένη μου Μυρτώ, ένα υπέροχο πλάσμα, ενα γκριφον-κανίς 16 ετών, έφυγε από κοντά μας και γέμισε θλίψη όλα τα μέλη της οικογένειας μου. Η Μυρτώ ουσιαστικά έφυγε με τη δική μας βοήθεια ένεκα της προχωρημένης της ηλικίας και των προβλημάτων υγείας που είχε, από ότι μας είπε ο κτηνίατρος πονούσε και ταλαιπωρούνταν πολύ τον τελευταίο καιρό. Η απόφαση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και μας πήρε πολλές μέρες να την πάρουμε αλλά στο τέλος είδαμε ότι ήταν η καλύτερη λύση για εκείνη και για μας που δε θέλαμε να τη βλέπουμε να ταλαιπωρείται. Δεν έβλεπε καλα, δεν άκουγε καλά, δυσκολευόταν στο περπάτημα, είχε ανήσυχους ύπνους, πρόβλημα στην καρδιά και επιληψία,έπαιρνε φάρμακα. Ο γιατρός είπε ότι ήταν ενας 100 ετών άνθρωπος με πόνους. Το θέμα είναι ότι τώρα που έφυγε τα βάζω με τον εαυτό μου για την απόφαση που πήρα. Εγώ αποφάσισα να πω στον γιατρό να της κάνει την ένεση, εγώ ουσιαστικά της αφαίρεσα τη ζωή.ο κτηνίατρος μας είπε ότι πήραμε τη σωστή απόφαση. Το είπε επειδή έτσι είναι ή ήθελε να μας απαλυνει τον πόνο και να αποβάλλουμε από πάνω μας τυχόν ενοχές; Την είχα από δύο μηνών κουτάβι, τη μεγαλώσαμε με τον καλύτερο τρόπο, της δώσαμε και με το παραπάνω, ότι πρέπει να δωσει ένας άνθρωπος στον τετράποδο φίλο του, την πρόσεξα όπως προσέχω τα παιδιά μου. Εισέπραξα από εκείνη μια υπέρμετρη και ανιδιοτελή αγάπη που δε παρελειπε να μου δείχνει κάθε στιγμή και τι έγινε;......ήρθε η μέρα που έχω αποφάσισα να της αφαιρεσω τη ζωή. Έτσι απλά, με μια απόφαση που πήρα εγώ και άλλοι τέσσερις άνθρωποι. Αυτή ήταν τελικά η αγάπη μου για εκείνη; Η θλίψη μου για την απώλειά της είναι μεγάλη αλλά με βασανίζουν πολύ οι τύψεις γι' αυτό που έκανα. Τι σόι φιλος ήμουν εγώ για εκείνη; Έτσι της ανταπέδωσα όλα αυτά που μου έδινε εκείνη; Αν μου μιλούσε τι θα μου έλεγε για όλα αυτά; Έτσι κάνουν οι φίλοι; Ο Θεός να με συγχωρέσει... μακάρι να με συγχωρέσει κι εκείνη!

Φίλε μου καλησπέρα,

Καταρχάς να σου πω συλλυπητήρια για την απώλεια σου. Όλοι όσοι έχουμε ή είχαμε σκυλιά γνωρίζουμε ότι σαν την αγάπη του σκύλου προς το αφεντικό του δεν υφίσταται με κανένα άλλο είδος ζώου. Να ξέρεις ότι την απόφαση σου αυτή θα την ξανασκεφτείς πολλές φορές διότι το βάρος της ήταν τεράστιο. Όμως εάν έχεις πραγματικά εμπιστοσύνη στο κτηνίατρο σου, τότε πήρες τη σωστή απόφαση για αυτή και μακροχρόνια όταν η θλίψη και η πίκρα φύγουν, θα το αντιληφθείς. Μόνο μην τη ξεχάσεις ποτέ φίλε μου. Αυτό χρειάζεται τώρα εκεί που είναι. Να τη θυμάστε με αγάπη και τρυφερότητα, την ίδια τρυφερότητα που της δώσατε καθόλη τη διάρκεια της ζωής της. Σκέψου πάντως ότι έφυγε και πλήρης ημερών

πολυ κριμα:(
δε νομιζω πως φταις σε κατι Πανο.
τωρα οι ενοχες που νιωθεις δε νομιζω οτι θα φυγουν οτι και να πουμε,αλλα αντικειμενικα αυτο που εχει σημασια, ειναι πως εζησε μια καλη ζωη το σκυλι και αυτο ειναι που μετραει.

η διαφορα του ανθρωπου απτα αλλα ζωα ειναι πως μπορει να ειναι πιο ευαισθητος(και πιο αναισθητος) απτα υπολοιπα ζωντανα.
οποτε μην το παιρνεις και πολυ κατακαρδα.ειναι ανθρωπινο να νιωθεις ενοχες και να το σκεφτεσαι.απτη στιγμη που εκανες οτι μπορουσες για το ζωντανο στην αναγκη του,πιστευω δεν πρεπει να εισαι και πολυ σκληρος με τον εαυτο σου.
και ειδικα εφοσον της προσφερες μια καλη ζωη οσο ηταν στα καλα της.
και το σκυλι το εβλεπε αυτο να εισαι σιγουρος.

ασχολησου με τον πονο του αποχωρισμου(φτανει αυτος απο μονος του) και μη σκεφτεσαι τα υπολοιπα.
οτι μπορουμε κανουμε ολοι μας σαν ανθρωποι.δεν τα γνωριζει ολα κανεις ουτε μπορουμε να παρουμε ευθυνη σαν ανθρωποι για πραγματα που δεν γνωριζουμε και ειναι πανω απτις δυνατοτητες μας.
τοσα ξερουμε τοσα κανουμε.
εκανες οτι καλυτερο μπορουσες και για το ζωντανο και για εσας,και πιστευω αυτο ειναι ανθρωπινο και αυτο μετραει πιο πολυ απο ολα.
να ζησετε να θυμαστε την παρεα της και οταν συνελθετε, να παρετε αλλο σκυλι και να του προσφερετε ακομα περισσοτερα.

Ειλικρινα δε ξερω πως να ξεκινησω γιατι εχω χασει και εγω ενα ημιαιμο παρεακι τον Fox μου απο βαθια γεραματα και ξερω πως ειναι πολυ δυσκολο ποσο μαλλον εσυ που χρειαστηκε να παρεις μια πολυ δυσκολη αποφαση αλλα με γνωμονα τι πιστευες οτι ηταν καλυτερο για αυτην.
Καλη δυναμη και κρατα μονο τις καλες στιγμες να θυμασαι η αγαπη πολλες φορες σε αναγκαζει να παρεις δυσκολες αποφασεις που πολλες φορες "αντιβαινουν" της λογικης αλλα ειναι οι πιο σωστες.

Πάνο, είναι πολύ δύσκολες αυτές οι στιγμές, πολύ επώδυνες,
αλλά δυστυχώς είναι αναγκαίες κάποιες φορές.
Και θα σου έλεγα να μη σκέφτεσαι τη δικιά σου στενοχώρια αυτή τη στιγμή,
σκέψου όλες τις ευχάριστες στιγμές που σου χάρισε αυτό το ζωντανό,
και πως τώρα το βοήθησες να ξεκουραστεί.
Μη ξεχνάς πως κάποιες φορές ο θάνατος είναι λυτρωτικός,
και όσο και αν πονάμε εμείς , δυστυχώς είναι απαραίτητο να συμβεί.
Να ξέρεις πως πάντα θα το θυμάσαι και οι όμορφες στιγμές που περάσατε μαζί θα σας απαλύνει το πόνο

Δεν έχω λόγια ρε φιλε.
Λυπάμαι πολύ για το σκυλάκι αλλά θα σου πω ότι θα πρεπει να σκέφτεσαι και το γεγονός ότι έκανες τα παντα για αυτό πάντα με αγάπη.
Την απόφαση αυτή και τις ενοχες που νιωθεις να θυμασαι ότι ειναι επειδη την αγαπουσες αληθινά.

Πάνο δυστυχώς χρειάστηκε να πάρω την ίδια δύσκολη απόφαση πριν 2 μήνες.
Πριν έντεκα χρόνια ήταν η πρώτη φορά που αποκτούσα σκύλο και ήταν ένα καθαρόαιμο αρσενικό Ντόπερμαν ενός μηνός.
Ήμασταν αχώριστοι φίλοι για όλα αυτά τα χρόνια. Πρωί βράδυ βόλτα.
Στα περισσότερα ταξίδια ερχόταν μαζί μας. Τα παιδιά όποτε γυρνούσαν σπίτι πρώτα έπαιζαν μαζί του και μετά έμπαιναν μέσα.
Δυστυχώς τους δυο με τρεις τελευταίους μήνες περπατούσε με πολύ μεγάλη δυσκολία, μέχρι που στο τέλος δεν μπορούσε να σηκωθεί καθόλου.
Το να βλέπεις λοιπόν ένα ''θηρίο'' να σε κοιτάει στα μάτια και να σου λέει κάνε κάτι με έκανε να πάρω την σωστή ή λάθος αυτή απόφαση.
Ακόμα σκέφτομαι αν έκανα το σωστό και πολλές φορές λέω πως η απόφαση μου ήταν λάθος.
Θα σου πάρει καιρό να το ξεπεράσεις αλλά να σκέφτεσαι όπως σου είπαν και ποιο πάνω όλες αυτές τις τέλειες στιγμές που έζησε κοντά σας.
Σκέψου πόσο τυχερή ήταν που την διαλέξατε και μπόρεσε να ζήσει κοντά σας μια ονειρεμένη για αυτήν ζωή.

Χωρις να σε γνωριζω ειμαι σιγουρος οτι η σκυλιτσα σου ηταν πολυ τυχερη που ειχε εσενα και την οικογενεια σου για δικη της οικογενεια. Η απωλεια ειναι μεγαλη. Το ξερω απο τοτε που ο για δεκαεξι συναπτα ετη τετραποδος φιλος μου με αποχαιρετησε.
Για μενα εκανες το σωστο. Την βοηθησες να ξεκουραστει αλλα και εσας βοηθησες για να εχετε τις καλυτερες εικονες απο αυτην. Αυτη ειναι η ζωη φιλε μου. Να ειστε καλα και να την μελετατε, να την σκεφτεστε. Ισως αντι για χαδια, αυτο να θελει τωρα....

Στάλθηκε από το SM-T819 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Ίρμα
 

Φιλε Πανο σε καταλαβαινω απολυτα γιατι πριν 3 χρονια αναγκαστηκα να κανω το ιδιο κι εγω σε ενα θηλυκο γερμανικο ποιμενικο που ειχα.
Ειχαμε κι αλλα σκυλια οικογενειακως απο χρονια αλλα αυτο ηταν το πρωτο σκυλι που δεθηκα τοσο πολυ. Την Ιρμα την βρηκα στη μοναδα που υπηρετουσα στην Αεροπορια. Την εβλεπα να τριγυρναει στο στρατοπεδο μακρια απο τα αλλα σκυλια που υπηρχαν εκει (αργοτερα καταλαβα οτι δεν τα πηγαινε καλα με τα αλλα σκυλια και ηταν πολυ επιθετικη ιδιαιτερα με τα θηλυκα αλλα καποιες φορες και με αρσενικα!Δεν μασαγε τιποτα παντως αυτο το σκυλι...και θηλυκη αρκουδα να εβλεπε εκανε επιθεση αμεσως:D:DΔεν την αφηνα φυσικα να αρπαχτει). Οταν ειχα μαγειρια (και ειχε κατι σε κρεας) της πηγαινα φαγητο κι ετρωγε. Ηταν πολυ ομορφο λυκοσκυλο και παντα αναρωτιομουν πως κατεληξε "αδεσποτο" εκει μεσα και ηθελα να την παρω σπιτι.
Σιγα σιγα την εβλεπα να αδυνατιζει και να μην ειναι πολυ καλα και μια μερα τη βρηκα ξαπλα κατω, εντελως αδυναμη και παραιτημενη. Δεν σηκωνονταν για κανενα λογο, ουτε για να φαει κοτοπουλο που της πηγα. Την αλλη μερα ειχα εξοδο και ειπα οτι αν ζει μεχρι αυριο θα την παρω απο'δω μπας και τη σωσω. Το πρωι ηταν ξαπλωμενη ακομα στο ιδιο σημειο, ευτυχως ζωντανη. Αφου πηρα το εξοδοχαρτο λοιπον, γυρναω στο σημειο και της λεω "σηκω, σημερα φευγουμε απο΄δω" και παιδια ενω δεν σηκωνονταν με τιποτα απο την προηγουμενη μερα και χωρις ουτε να την πιασω ουτε να την τραβηξω, σηκωνεται κι αρχιζει να με ακολουθει τρεκλιζοντας...
Παμε στο αυτοκινητο, ανοιγω το πορτ μπαγκαζ, βαζω το χερι μου μεσα και χτυπαω τα δακτυλα μου και χωρις να πω ή να κανω τιποτα αλλο το σκυλι στα μαυρα του τα χαλια πηδαει και μπαινει μεσα. Κλεινω το πορτ μπαγκαζ γρηγορα για να μη με δουν και δρομο!Δεν ηξερα μηπως ηταν και του στρατοπεδου και φοβομουν αλλα ετσι οπως ηταν το σκυλι δεν το αφηνα οποιου κι αν ηταν. Τελικα δεν ηταν κανενως.
Την πηγα σε κτηνιατρο, εγινε απλα μια αποπαρασιτωση και τα εμβολια του, το σκυλι δεν ειχε τιποτα και συντομα ηταν υγιεστατο!Ο κτηνιατρος ειπε οτι μαλλον ειχε χαθει (ή παρατηθει) απο σπιτι και ηταν ψυχολογικο το προβλημα του...
Αυτη ηταν η αρχη...ακολουθησαν πολλες βολτες στο βουνο, στη θαλασσα που "δαγκωνε" τα κυματα (ισως δεν ηξερε τι ηταν, δεν ειχε ξαναδει κι εκανε επιθεση:D)για 5 χρονια περιπου που την ειχα, μπανια-χτενισματα (πονεμενη ιστορια-πολλη τριχα!!) κλπ κλπ καθως κι ενα χειρουργειο επειδη λογω ψευδοκυησης ειχε βγαλει ογκους στα στηθη της απο κατω και εγινε επεμβαση αφαιρεσης αυτων και στειρωσης για να μην το ξαναπαθει. Δυστυχως ομως δεν εφυγε εντελως το προβλημα και γυρω στα 4 χρονια μετα την επεμβαση εμφανιστηκαν ξανα ογκοι οι οποιοι μεχρι να τους δω εγω ειχαν κανει μετασταση στους πνευμονες.
Δεν γινοταν τιποτα πλεον και ο γιατρος συστησε να την αφησουμε τοσο οσο η ζωη της ειναι αξιοπρεπης και καποια στιγμη να γινει ευθανασια.
Ετσι κι εγινε λοιπον. Απλα επειδη οπως το περιγραφεις κι εσυ, ετσι κι εγω δεν μπορουσα να παρω την αποφαση, η κατασταση τραβηξε ισως λιγο παραπανω και ισως την ταλαιπωρησα λιγο παραπανω απ'οσο επρεπε.
Ενιωθα και σκεφτομουν ακριβως οπως κι εσυ, για μενα ηταν ενας φιλος. Δεν μπορουσα με τιποτα να της αφαιρεσω τη ζωη, που της ειχα σωσει 2 φορες λιγα χρονια πριν...και ηταν παντα τοσο ευγνωμων...με κοιταζε στα ματια και μου εγλυφε τα χερια παντα!Εδειχνε την ευγνωμοσυνη της σε μενα, το εβλεπαν ολοι. Ηταν γλυκια με ολους αλλα με μενα ηταν αλλο πραμα. Ανανγωριζε το σκυλι...Δεν της μιλαγα καν καποιες φορες, της εδειχνα μονο κι εκεινη υπακουε.Φοβερο σκυλι.
Απλα καποια στιγμη η κατασταση της ηταν τραγικη, περπατουσε με μεγαλη δυσκολια, ειχε πληγες ανοιχτες στα σημεια των ογκων (τα οποια απολυμανα καθημερινα και εκλεινα με γαζες και επιδεσμους) και δεν αξιζε να την κρατω εγω στη ζωη εγωιστικα, για να μην πονεσω, ενω εκεινη υπεφερε...
Ηρθε λοιπον κι εκεινη η μερα που ηρθε ο γιατρος και της εκανε την ενεση...
Απιστευτα συναισθηματα, δεν το εχω ξεπερασει απο τοτε. Περναω απο το σημειο που την εθαψα διπλα στο σπιτι μου και εχω ενα βαρος παντα.
Εκεινη τη μερα αποχαιρετησα ενα φιλο...
Αλλα ετσι ειναι η ζωη φιλε και ηταν αναγκαιο...
Να κρατησεις τις καλες στιγμες και να εισαι περηφανος που της εδωσες μια καλη ζωη γιατι δεν το κανουν ολοι αυτο...

Σας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας. Πραγματικά είναι πολύ παρήγορα. Δε πίστευα ότι θα το περνούσα τόσο άσχημα αυτό. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι τόσο έντονα, τόσο δυνατά που δε θυμάμαι να τα ένιωσα άλλη φορά. Είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτώ το γεγονός ότι δε θα την ξαναδώ ποτέ. Οι ενοχές υπάρχουν ακόμα μέσα μου και ένα επιπλέον λόγος ήταν ότι δεν ήμουν εκεί για να την αποχαιρετήσω. Έμαθα από τους δικούς μου που την πήγαν στον κτηνίατρο ότι εκείνος είπε πως η Μυρτούλα μου ταλαιπωρούνταν πολύ, είχε πρόβλημα στην καρδιά, στο κυκλοφοριακό και σοβαρή νεφρική ανεπάρκεια. Ήδη άρχισε να καταβάλλεται σωματικά και η ζωή είχε γίνει δύσκολη για εκείνη. Αργόσβηνε και σύντομα αλλά με χειροτερο τρόπο θα έφευγε μόνη της. Τουλάχιστον τώρα έφυγε ανώδυνα, με αξιοπρέπεια και με τους ανθρώπους που τόσο την αγαπούσαν και τους αγαπούσε, δίπλα της και αυτό είναι κάτι που με παρηγορεί. Δε θα την ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια και να ζήσω, θα θυμάμαι σαν χθες την πρώτη μέρα που την έφερα στο σπίτι και στεκόταν πάνω στην παλάμη μου. Σας ευχαριστώ.

Φιλε σε καταλαβαινω απολυτα......Τρεμω και μονο με την ιδεα ότι κάποια στιγμή ίσως να αναγκαστώ να κάνω κάτι παρόμοιο σε ένα απο τα 3 δικά μου.....
Νομιζω όμως ότι έκανες το σωστο.......

Φίλε συλλυπητήρια. Όσοι δεν είχαν για χρόνια σκύλο δεν μπορούν να καταλάβουν. Είχαμε ένα πεκινουα 15 χρονών τυφλό καρδιοπαθεια επιληψια και στο τέλος όταν είχε πέσει πολύ του έκανα εξετάσεις αίματος και βρέθηκε νεφρική ανεπάρκεια τελικού Σταδίου. Αντίστοιχα ένας άνθρωπος θα έκανε τεχνητό νεφρο δηλαδή η κατάσταση δεν είχε γύρισμό! Δεν μπορούσαμε να το πάρουμε απόφαση και τελικά ο σκυλακος κατέληξε 5 ημέρες μετά. Δε ξέρω εάν δε του έκανα ευθανασία για να μην έχω τύψεις και εάν τελικά του έκανα καλό.

Πάντως είμαι σίγουρος ότι και μόνο που έγραψες αυτά τα πράγματα η σκυλίτσα είχε μια καλή ζωή σαν μέλος της οικογενείας σας, έτσι όπως θα έπρεπε να ισχύει για όλα τα κατοικίδια.

Στάλθηκε από το Mi-4c μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

Φίλε με συγκίνησες βαθιά!!!
Ο πόνος για την απώλεια αγαπημένων μας δεν ξεπερνιέται
ακόμα κι αν έχουμε αποδεχθεί ότι ο θάνατος είναι η φυσιολογική κατάληξη κάθε ζωής.
Θα πονάμε γιατί αγαπήσαμε εκείνον που χάθηκε και μαζί του χάθηκε και η ευλογία των συναισθημάτων που μοιραζόμασταν. Μόνο η ανάμνηση τους μπορεί να απαλύνει αυτόν τον πόνο.
Καλή ανάπαυση στη Μυρτώ σου που έφυγε πλήρης ημερών και αγάπης!

Πανο δεν πρέπει να στεναχωριέσαι σκέψου ότι έπρεπε να πάρεις αυτήν δύσκολη απόφαση μετά απο 16 χρόνια που για να φτάσει σε αυτή την ηλικία πέρασε παραδεισένια ζωή το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο αν δεν το έκανες αλλά με περισσότερο πόνο για το σκυλάκι εγώ το έχω κάνει και αν κάποια στιγμή μου το έλεγε ο γιατρός πάλι θα το ξαναέκανα τα συλλυπητήρια μου

Δεν μπορω να παρω θεση για το ποια θα ηταν η "σωστη" αποφαση. Νομιζω δεν υπαρχει σωστη...απλα επειδή όλα τα νομισματα εχουν 2 οψεις ήθελα να δειξω ότι τα ερωτήματα σου θα μπορουσαν να διατυπωθουν και διαφορετικα...αν δεν ειχες παρει την αποφαση που πηρες.

Λυπάμαι για την απωλεια σου.

Ευχαριστώ Πάνο, σας ευχαριστώ όλους.

μας συγκινησες ρε τομαρι...
λυπαμαι πολυ...

τρεμω κι εγω στην ιδεα οτι καποια στιγμη θα πρεπει να παρω την ιδια αποφαση για την δικια μου (10 ετων).
εκανες αυτο που επρεπε , δυστυχως αυτην την αποφαση πρεπει να την παρουμε εμεις και να κρινουμε αν πρεπει ή οχι, γιατι εμεις εχουμε την ευθυνη των ζωντανων μας.

λυπαμαι πραγματικα... τα θερμα μου συλλυπητηρια...
καλο ταξιδι στην Μυρτω.... καλη δυναμη σε σας...

ουτε να το συζητας.κιεγω δε θελω ουτε να το σκεφτομαι...:(

Γιώργο και Γιάννη, αν και εφόσον χρειαστεί να πάρετε αυτή τη δύσκολη απόφαση, όσο δύσκολο και να είναι για εσας, όσο επώδυνο και ναι είναι, να είστε εκεί, δίπλα στα σκυλάκια σας την ώρα που θα φεύγει. Τα σκυλιά αισθάνονται πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε εμείς και σίγουρα αν δεν είστε εκεί, θα σας ψάχνουν και θα σας περιμένουν κοιτώντας την πόρτα του ιατρείου μπας και μπείτε έστω και την τελευταία στιγμή. Θεωρούσα ότι ήταν μια διαδικασια που δε θα την άντεχα με τίποτα στον κόσμο. Από χθες τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί μαζί της. Νιώθω ότι την πρόδωσα. Ότι την πούλησα. Τόσο χεστης και εγωιστής είμαι.

Φιλε μου ουτε το ενα εισαι ουτε το αλλο...
Εισαι ανθρωπος με αδυναμιες οπως εχουμε ολοι μας.
Για 16 ολοκληρα χρονια της προσφερες μια ομορφη ζωη, μην κρινεις τοσο αυστηρα τον εαυτο σου.
Το οτι βρηκες την δυναμη να την λυτρωσεις απο το μαρτυριο που την περιμενε ειναι μεγαλη αποφαση.
Να την θυμασαι με νοσταλγια και αγαπη αυτο θα ηθελε αν ηταν μαζι σου και σωματικα, γιατι οσο την θυμασαι θα ειναι μαζι σου.
Δυστυχως τα ζωακια μας εχουν μικροτερο προσδοκιμο ζωης απο το δικο μας, και καποια στιγμη η φυση μας υποχρεωνει να τα αποχαιρετησουμε οσο και αν αυτο ειναι επωδυνο για εμας.
Της εδωσες την δυνατοτητα αυτο να μην παραταθει οδυνηρα για εκεινην, και ειναι μεν μια πολυ δυσκολη αποφαση, αλλα απο την στιγμη που ηταν σε αυτην την ηλικια και με ολα αυτα τα προβληματα δεν γινοταν αλλιως.
Για φαντασου να την εβλεπες καποια στιγμη να υποφερει τοσο πολυ που δεν θα ειχε την δυναμη ουτε να σηκωθει, ουτε να σου κουνησει την ουρα, και να βιωνε ενα μαρτυριο που θα ειχε την ιδια καταληξη.
Εσυ πηρες την γενναια αποφαση και την προφυλαξες απο ολα αυτα...
Ηταν το τελευταιο δωρο που θα μπορουσες να της κανεις...

υπομονη και μη την ξεχνας πανο.αυτο ειναι το βασικοτερο.τα περασα οπως ξερεις και δυστυχως θα τα ξαναπερασω σε καμια 8ετια λογικα με τον δευτερο(13 ειχα τον βελγο μου και τον εχω στον κηπο μου σε δικο του χωρο).ειναι λυτρωση για καποιον(ετσι τον βλεπω οχι σαν κατι) που βασανιζεται

Υπομονή φίλε.
Πριν από τρία χρόνια πήρα κι εγώ την ίδια απόφαση για την 10χρονη spinger spaniel μου. Τα ίδια σκεφτόμουν κι εγώ. Τα ίδια πέρασα κι εγώ.

Και να σου πω ποιό ήταν το χειρότερο στην περίπτωσή μου;
Το σκυλάκι μου το είχα παραμελημένο τα τελευταία χρόνια, γιατί αντιμετώπισα σοβαρότατα προβλήματα με μέλη της οικογένειάς μου και εγκατέλειψα ίσως την μοναδική αληθινή μου φίλη.
"Έφυγε" στα χέρια μου. Την έθαψα στο σημείο που την μεγάλωσα. Κάθε φορά που κοιτάζω εκεί, έρχεται πάλι η θλίψη.
Κουράγιο. Να ξέρεις ότι πήρες μια σωστή απόφαση και βοήθησες έναν καλό φίλο.

Σε ευχαριστώ φίλε μου. Τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν ήμουν εκεί. Όσο περνάνε οι μέρες συνειδητοποιω τόσο την απώλειά όσο και το ότι πήρα τελικα τη σωστή απόφαση.....αλλά δεν ήμουν εκεί και αυτό που έκανα στη φίλη μου, δε θα το ξεχάσω ποτέ.

Λυπαμαι..κριμα για το σκυλακι..κουραγιο :neutral::cry:

Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις αγαπητέ φίλε... Και εγώ πιθανότατα το ίδιο θα έκανα και εγώ μετά θα είχα τις ίδιες τύψεις.
Πάρε ένα μωρό σκυλάκι να απαλύνεις τη θλίψη της απώλειας και να το μεγαλώσεις και αυτό, όπως τη Μυρτώ.