Το να πιασεις ενηλικα αγρια ψαρια, η ακομα και μικρα, σε ποσοτητες τετοιες που να επιζησουν αρκετα (μετα απο σημαντικες απωλειες στη διαδικασια και στο ταξιδι) ωστε να πουληθουν στην αγορα και να βγαλεις τα εξοδα σου, δεν ειναι τοσο ευκολο.
Μην ξεχνατε οτι δεν πιανονται σε θαλασσα με διχτυα, αλλα μεσα σε ζουγκλες σε μεγαλα η μικρα ποταμια η ρυακια η λιμνες, με πολυ δυσκολες προσβασεις για μεταφορα και αφιλοξενο περιβαλλον. Με εξαιρεση τον Axelrod (που εκτος απο την προσφορα του στην βιβλιογραφια του χομπι, ηταν και πολυ ...λαμογιο) που στη δεκαετια του 50 ή 60 ειχε οργανωσει πληρωνοντας ντοπιους μια μαζικη αλυσιδα πιασιματος στοκαρισματος και μεταφορας στις ΗΠΑ εκατομυριων neon tetra, οι περισσοτερες επαγγελματικες αποστολες γινονται σε πολυ μικρη κλιμακα, και τα λιγα ψαρια που ερχονται στον πολιτισμενο κοσμο χρησιμοποιουνται ως αναπαραγωγεις και οι επομενες γενιες για πουλημα. Πολλα δε απο τα ψαρια που πωλουνται ως wild caught κατα καιρους, ειναι γεννημενα στον τοπο τους μεν, αλλα σε εγκαταστασεις υπαιθριες φτιαγμενες απο τον ανθρωπο.
Σιγουρα θα υπαρχουν και εξαιρεσεις στα παραπανω, και σιγουρα δεν παρακολουθω τοσο τα πραγματα (πχ αυτο με τα Puntius denisoni το πληροφορηθηκα μετα απο λινκ που ειδα στο GAB) και σαφως ειμαι της γνωμης οτι οταν υπαρχει πιεση σε καποια ειδη πρεπει να μην δημιουργουμε ζητηση.

Βαζοντας κι αλλο ενα σκελος στη κουβεντα, να πω τι κανουν κυριως οι γερμανοι και γαλλοι ενυδρειοφιλοι. Οργανωνουν μεσω των συλλογων τους ομαδικα ταξιδια σε διαφορα μερη, βγαζουν αδειες μεταφορας και ολα τα απαραιτητα, και πιανουν και φερνουν ειτε νεα ειδη ή νεες ποικιλιες, ειτε γνωστα ειδη για να μπει νεο αιμα στα υπαρχοντα. Παντα βρισκουν νεαρα ψαρια (ειδικα στις κιχλιδες ψαχνουν ζευγαρια που φυλανε μωρα και κλεβουν ενα μερος απο αυτα), τα φερνουν πισω, τα μεγαλωνουν και τα αναπαραγουν και τα διαδιδουν στους συλλογους τους. Αυτο δεν ασκει καμμια πιεση στους πληθυσμους, κι ειναι μια εμπειρια μοναδικη, μια ευκαιρια να δουν απο κοντα τους βιοτοπους των ψαριων που εχουν, και παραλληλα να γνωρισουν μερη που ξεφευγουν απο το τροπικο ξενοδοχειο με την καλουα.

Πολύ καλά τέθηκε το θέμα από τον Τόλη:)
Είναι αλήθεια οτι πολλά είδη εξακολουθούν να πιάνονται σχεδόν αποκλειστικά από την φύση αλλά αυτό δεν αποτελεί σημαντική απειλή για αυτά καθώς έτσι και αλλιώς μόνο ορισμένα τμήματα ενός ποταμού αλιεύονται συχνά,κάτι που τα αφήνει να υπάρχουν και να αναπαράγονται ανέπαφα από αλίευση για το χόμπυ στην υπόλοιπη φυσική κατανομή τους...Επίσης,πολλά είδη που κινδυνεύουν στην φύση από άλλους παράγοντες,είναι καλό να πιάνονται για ενυδρεία με σκοπό την δημιουργία αναπαραγωγικών ομάδων τους σε ενυδρεία...Από την στιγμή που βρίσκεται ο τρόπος για την επιτυχή αναπαραγωγή τους,ο πληθυσμός τους σε αιχμαλωσία αυξάνει αμέσως και επομένως ο κίνδυνος της εξαφάνισης αυτών των ειδών μικραίνει πολύ,έστω και αν στην φύση εξαφανιστούν από κάποια άλλη αιτία που συνήθως είναι καταστροφή ή αλλοίωση του φυσικού τους περιβάλλοντως...

orck,
Ο λόγος που έγραψα αυτές τις δυο φαινομενικά ''παράδοξες'' προτάσεις είναι αυτός που εξήγησε αναλυτικά ο Τόλης...Εφόσον θέλουμε τα ψάρια να παραμείνουν όσο πιο κοντά στην άγρια μορφή τους γίνεται,δεν πρέπει να αναπαραγάγουμε ψάρια με δυσμορφίες ή γενετικές ασθένειες όπως ο αλφισμός και άλλες...Στην φύση τέτοια ψάρια όπως είπε και ο Τόλης δεν θα επιβίωναν αρκετά για να αναπαραχθούν αλλά και αν επιβίωναν θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν ταίρι να ζευγαρώσουν καθώς τα θηλυκά ψάχνουν τον ιδανικό αρσενικό(και αντιστοίχως και τα αρσενικά φυσικά...) και θέλουν και να έχει άψογη εμφάνιση και να είναι αρκετά δυνατός ώστε να προστατεύσει τα αυγά και τα μωρά τους από κινδύνους...Στην φύση οι επιλογές που έχουν είναι πολλές αλλά στην αιχμαλωσία,όταν βάζουμε ένα ζευγάρι για αναπαραγωγή,δεν δίνουμε περιθώρεια εκλογής...Την εκλογή πρέπει να την κάνουμε εμείς εκ των προτέρων στις περισσότερες περιπτώσεις...Έτσι επιλέγουμε τα ψάρια που είναι πιο τυπικά για το είδος σε εμφάνιση και δεν αναπαραγάγουμε ψάρια με τονισμένα τα ίδια χαρακτηριστικά καθώς στους απογόνους τους θα τονιστούν ακόμα περισσότερο και θα αρχίσουν να παρεκλίνουν από την τυπική εμφάνιση και την ανεκτή ποικηλομορφία...

Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις σου και κατατοπιστικές. Βέβαια οι δικοί σου ορίζοντες είναι ευρύτεροι, καθώς έχεις εμπειρία από συλλόγους στην Ευρώπη. Εγώ βλέπω μόνο τι γίνεται στην Ελλάδα και αυτό κυρίως μέσα από το GAB. Αν και είμαι σίγουρος ότι οι ενυδρειόφιλοι δρουν με τον τρόπο που αναφέρεις παραπάνω, έχω αρκετές αμφιβολίες για τους εμπόρους. Γιατί όπου υπάρχει κέρδος και απουσία ελέγχου τελικά την πληρώνει το περιβάλλον.
Το πρόβλημα εγώ το εστιάζω σε συγκεκριμένα είδη και κυρίως σε αυτά που αναπαράγονται δύσκολά ή καθόλου σε αιχμαλωσία.
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω θέματα σαν το παρακάτω για να ξέρουμε ποιά ψάρια ταλαιπορούνται στα ενυδρεία μας και ποιά βρίσκονται σε κίνδυνο
http://www.aquatek.gr/vb/showthread.php?t=28502